Den dubbelden en vermeerderden Goese nachtegaal

Een oud Liedeken, van een Mayer, ende een Vriese-Man.

Wijse: Als 't begint.

DE Velden stonden groen en daer toe breyt,
Tot reysen was 'er een Vrieseman bereyt,
Vrieseman waer wilt gy varen,
Lestmael doen ik die Kleyderen sag,
Doen dogt my datse de mijne waren.
De bonte Kleyderen die ik draeg an,
Die gaf my een Vrouwken sy had geenen man,
Een Vrouwken daer ik te nagt by sliep,
Ik zweer u Mayer al op mijn Lijf,
Ik en had mijn dagen nooyt Vrouw soo lief.
Vrieseman seyde hy Vrieseman,
Nu trekket and're Kleyderen an,
En wapent u, want het gelt u lijf,
Op dat men daer niet segt van,
De Vrieseman legt verslagen om een Wijf.
Sy lieten daer haer woorden staen,
En gingen malkander met Swaerden slaen,
En sloegen met blanke Swaerden;
Den Mayer sloeg 'er den Vrieseman doodt,
Soo dat hy neder viel ter aerden.
Den Mayer op sijnen grauwe Ros sprang,
En hy hief op een Lied en hy zang,
Hy zong luyt men mogt wel hooren,
Staet op, staet op Jonk-Vrouw fijn,
Den Vrieseman is hier vooren.

[p. 82]

 

Dat Vrouwken van den Bedde sprang,

 

Van Goude dat die Gordijne klang,

 

't Was luttel tot haerder baten,

 

Sy liet haer eygen Getrouwde man in,

 

Het was haer alsoo leyde saken.

 

Segt my, segt my Jong-Vrouw van my,

 

Waer nu mijn beste Kleyderen zijn?

 

Dus wiltse my nu hier geven;

 

Maer gy hebtse den Vrieseman aengedaen,

 

Het koste hem ook sijn Jong Leeven.

 

Nu wil ik gaen op dit termijn,

 

En geven my in een Klooster fijn,

 

Alsoo veer aen geens Landsdouwe,

 

Adieu het moet gescheyden zijn,

 

Al van mijn schoone Vrouwe.