Den dubbelden en vermeerderden Goese nachtegaal

[p. 72]

Justitie gedaen binnen de Stad Goes, op den 4 November, 1687 aen eenen Italiaen, die sijn Cammeraet in de Gevangenisse de Keel heeft afgesneden.

Stem: Schoon Cato wat baet al u gevley, &c.

BEdroefde werelt wat baert gy verdriet,
Gelijk men hedendaegs voor oogen siet,
Hoe dat den eenen Mensch den anderen haet,
En soo geraekt tot eenen droeven staet,
Een Fransman, Duytser, ende Italiaen,
Die hebben in het Landt moedwil begaen,
Waer door sy zijn in Hechtenis geraekt,
En dan daer na in desolaten staet.
Gelijk het hier nu is gebleeken siet,
Aen dees Gesellen hoort na mijn bediet,
En hoe het met den eenen is vergaen,
Die een vervloekte boosheyt heeft bestaen.
Op eenen Vrydag morgen hier dan siet,
Soo is een wreet en gruwsaem Moort,
Als men in menig Jaer niet heeft gehoort.
Des morgens vroeg al met den dageraet,
Hoordemen roepen van 't Gevang'nis op straet,
Dat daer een Moort gebeurde soo terstont,
En ook de saek men daer waeragtig vont.
Want als men boven quam aldaer seer ras,
Men sag dat daer een groote Moort dan was,
Den Duytser was gesneden sijn Kele af,
En nog vier steken in sijn Lichaem straf.
Daer lag hy doen gewentelt in sijn Bloet,
O schrik, ô schrik die sulken moort dan doet,
De saek die moet dan zijn alhier bekent,
Van twee die daer by zijn geweest present.

[p. 73]

 

Maer dese twee spraken gelijkerhant,

 

Dat hy sich selven had gebracht aen kant,

 

En dat sy hadden liggen slapen siet,

 

En soo buyten haer weten was geschiet.

 

Maer Godt die sulks dan niet verborgen laet,

 

Maakt het bekent al door sijn Cameraet,

 

Die gaet de saek dan openbaren klaer,

 

Hoe dat sijn maet dan was de Moordenaer.

 

Soo wert hem dan het quaet voor oog geleyt,

 

Maer hy ontkent straks dit moordadig feyt,

 

Waerom hy wort gepijnigt soo terstont,

 

En soo men kreeg bekent'nis uyt sijn mont.

 

Hy ging bekennen doen geheel het feyt,

 

Gelijk sijn maet alvorens had geseyt,

 

En dat hy was den Moordenaer hier van,

 

En dat sijn maet niet was hier schuldig an.

 

De droeve Doodt die wiert hem aengeseyt,

 

Dat hy moest sterven binnen korten tijdt,

 

En dat hy Godt moest bidden met ootmoet,

 

En vallen hem met hert en Ziel te voet.

 

Hy wiert verwesen om te zijn onthooft,

 

En dat sijn hooft ô vrienden dit gelooft,

 

Sou werden op een ysere pen gestelt,

 

Tot teeken van sijn moort en groot gewelt.

 

Men sag hem komen daer al op 't Schavot,

 

Maer had een kleyn beweging tot sijn Godt,

 

Elk was bedroeft die het aensag met spoet,

 

Dat soo een Mensch geen meer beweging doet.

 

ô Mensch verlaet het quaet en keert tot Godt,

 

Soo sult gy raken noyt tot Duyvels spot:

 

Want hy is een verleyder soo men siet,

 

Gelijk hier aen dees Sondaer is geschiet.