De Gids. Jaargang 174

[p. 427]

Victor Schiferli

De man van vroeger duelleert met de vergankelijkheid

Ooit zal de man van vroeger sterven.
Wat geldt voor alles geldt voor hem.
Hij zit in de meditatieruimte en kruist

de benen als zwaard waarmee hij
de vergankelijkheid uitdaagt tot duel.
Ziekte en gebrek snijdt hij kapot

als bloedende biefstuk, rauwe vis.
Acceptatie is de weg van weerstand,
beter is het te blijven vechten.

Het laatste wat hij wilde was boeddhist
worden, kijk hem daar nu eens.
Hij lijkt een man uit een film.

Overal liggen schilfers van de man
van vroeger, hij telt ze niet meer,
tellen zou een nederlaag zijn.

[p. 428]

De man van vroeger leeft voort

Er is meer tussen hemel en aarde
anders kan het niet worden verklaard.
Het gaat alle begrip te boven -

aldus de man van vroeger bij het
haardvuur van zijn huis dat trekt
door de wind. En wat als er niets is?

We zijn strandstoelen in de regen,
vlekken op de muur van een pension,
een kapotte koelkast in de mist.

Onsterfelijk hoeft de man van vroeger
niet te worden. Maar herinnerd wel,
door de gedachte aan zijn woorden,

het idee dat zijn ziel voortleeft
al is het maar als een pad bij de sloot,
een mysticus voor wie het weten wil.

Beide gedichten van Victor Schiferli maken deel uit van een reeks in wording: ‘De man van vroeger.’