De Gids. Jaargang 171

[p. 425]

Leo Vroman
Tineke

Toen Holland zich had overgegeven
en ik je van tranen kletslekkere wang
een zuigende afscheidszoen gaf
(Tot zo lang? Ja tot zo lang)
sneed ik het eerste deel van mijn leven
daarmee leegbloedend af.

Dus even maar

uit elkaar

voor zeven jaar

en ik halfgaar

naar de evenaar

en zo voort

zoals het hoort

bij dat soort

van dubbelmoord

Want wat was er daarna gebeurd?
Toen wist ik niet wat ik deed
maar ik werd, zoals ik nu weet,
door wonderen voortgesleurd.

1) Dat er werkelijk een taxi kwam
Waarheen meneer, nou naar het westen
lijkt mij het beste,
en hoe dapper hij mij meenam

[p. 426]

 

2) via Gouda

 

en al had ik nooit iets gezegd

 

of zelfs over vluchten gedacht

 

hoe mijn moeder mijn paspoort

 

en geld had klaargelegd,

 

 

 

3) Hoe midden in de nacht

 

aan het eind van mijn lopen

 

het kluitje mannen aan de pier

 

alsof het op mij had gewacht

 

het zeilschip Emma zou kopen.

 

 

 

4) En nummer vier:

 

hoe in het stralend weer

 

die trawler naderde

 

ons oppikte en

 

in pikdonkere storm

 

naar Harwich bracht.

 

 

 

5) Hoe je vader mij kort daarna

 

bij zich wist te halen

 

en haast alles moest betalen

 

in dat heerlijke Indonesia,

 

 

 

6) Hoe die brandbom in Osaka

 

als een zware kaars neersloeg tegen

 

de vloer waar ik had gelegen

 

als ik niet juist al een dag

 

of vier doodziek ergens anders lag

 

 

 

7) En hoe MacAllister mijn leven

 

redde door mij weg te rukken

 

van een muur waar heel even

 

later die hefboom aan stukken sloeg

 

 

[p. 427]

 

8) En hoe wij na die zeven jaar

 

 

 

maar nu is het net

 

of ik voor een doel was gered,

 

of ik terugdenk aan

 

mijn eerstvolgend bestaan

 

 

 

and of my next birth

 

and the shriek I gave

 

with my new first glance

 

 

 

of the same sick earth

 

I had failed to save

 

when I had the chance.