De Gids. Jaargang 170

[p. 439]

Marc Tritsmans

Zomeravond

De schemering die maar niet wilde
vallen, zich ten slotte liet paaien
met wijn en olijven, ons troostte
met een amper voelbare koelte

en die paar onmisbare geluiden:
de ijle roep van een uil, de slepende,
slijpende metronoom der cicaden
en veel lager in het donkere dal

het oude al wat vermoeide
gelispel van water. Verder
moest onze zwijgzaamheid
toch niet worden verklaard.

[p. 440]

Op de bergtop

Eindelijk van alle gedruis nog
slechts te horen de zuigende
stilte, geen spoor dat rest van het
zigzaggende, adembenemende pad

dat ons bracht. In het dal veinst het
achtergeblevene overtuigend een
onbestaanbare rust. Dit is het domein
van het verhevene, het zuurstofloze,

messcherpe kijken van bergen.
Op deze plek van onbuigzaamheid
worden wij ten slotte overmand door
het verlangen om eeuwig afwezig te zijn.

[p. 441]

Werkelijkheid (een les in astronomie)

Ga zitten in je lekkerste stoel. Maak leeg het hoofd,
zwaar het lichaam. Voel hoe aarde je op deze plek
als een miniem insect op haar oppervlak heeft vast
geprikt en je nu, in alle rust dus, om haar as met zich
meesleurt tussen dag en nacht zodat één seconde
je 291 meter verder heeft gebracht, terwijl je al even
gelaten samen met haar in een baan om de zon dendert
en daarbij elke seconde 30 kilometer van je plaats wordt
gelicht, waarbij de zon met alle planeten en jou erbij
met een rotvaart van 222 kilometer per seconde haar
obligate rondjes om het centrum van de Melkweg
afmaalt, de Melkweg zich met hebben en houden
naar de kern van de Lokale Groep haast die ten
opzichte van de 3-kelvin-achtergrondstraling met
368 kilometer per seconde door het heelal ijlt.
Ongelofelijk is het dus dat je hier, zonder dat het
zweet je in de handen staat, zonder gordel, zonder
helm en met een totaal misplaatst vertrouwen
zomaar wat in dit boekje zit te lezen. Zo bedrieglijk
en zo waar is de werkelijkheid. Gelukkig maar.