De Gids. Jaargang 169

[p. 324]

Marc Tritsmans
Gevleugeld

Buizerd (Buteo buteo)

Majesteitelijk hangt hij
boven het bos dat het
zijne is, stil. Meester

in beheerste lichaamstaal
leest hij moeiteloos de wind.
Spreekt vanuit de hoogte

toe wat vliegt, kruipt, rent:
dat dit enkel bij zijn gratie
is. Dat het slechts duurt

tot hij verrassend klein
en snel als een kogel uit
de hemel naar beneden

valt en deze vrede muisstil
en zo kort als nodig voor zijn
overleven dodelijk verstoort.

[p. 325]

Torenvalk (Falco tinnunculus)

Zie ik hem hangen daar tegen de wind
dan word ik weer kind met vakantie aan zee:
het zacht rukkende touwtje in mijn hand

en in tegenlicht de razendsnel roterende
vleugels van een felrood speelgoedvliegtuig.
Maar dat is hij allerminst. Met borende

laserblik spiedend - zijn felle oog is het
oog van de storm, het onwrikbare punt
waarrond de rest van zijn lichaam leeft

als bezeten - bidt hij geduldig, vroom en
wreed dat het vandaag weer een mooie
donzige, pluizige, muizige dag mag zijn.

[p. 326]

Blauwe reiger (Ardea cinerea)

Staat hij, dan staat hij altijd ergens
achteraf. Als een valse reiger bij een
plastic vijver. Slechts zijn flitsend oog
verraadt: er woont nog iemand binnenin.

Liefst doet hij zich voor als een soldaat
uit de Grote Oorlog, verfomfaaid, dodelijk
vermoeid, maar waardig op één poot,
klaar om alsnog te salueren. En als je

respectvol wacht toont hij soms vol trots
zijn mooi gepolitoerde notenhouten kruk
waarvan het zachte lederen kussentje
precies onder zijn rechtervleugel past.

En het is met ware doodsverachting dat hij
opstijgt: wankel wiekend tracht hij lucht nog
met gebogen vleugels te omarmen voor hij
zeker weten spoedig weer wordt neergehaald.

[p. 327]

Winterkoning (Troglodytes troglodytes)

Je ziet het: god zelf experimenteerde
in zijn tijd al danig met miniaturisatie en
geïntegreerde circuits. Je vraagt je

dan ook af waar in 's hemelsnaam de
batterijen zitten of hij misschien eerder
werkt op nucleaire energie: deze als een

gek heen en weer vliegende gettoblaster,
gillende keukenmeid, op hol geslagen
jukebox op muisformaat. Of gaat het hier

om een ultrageheim telegeleid wapen,
als herfstig struikgewas gecamoufleerd,
de opgerichte staart als perfecte antenne?

[p. 328]

Duet met merel

Vanmiddag in het winterse bos toevallig
met een merel in tweespraak geraakt.
Hij, vlakbij op zijn tak, stak het vuur aan

de lont. Ik, op mijn pad, beantwoordde
slechts zijn snerpende roep. Waarop hij
niet meer te stoppen bleek. Ik zette me

schrap, trachtte hem in zijn halsbrekende
variaties en doldwaze ritmes bij te benen,
maar steeds had hij een nog verbluffender

antwoord klaar. Tot hij plots, heel kwaad en
zwaar beledigd, zo leek het, in het struikgewas
verdween. Pas naderhand vroeg ik me af

of we mekaar, hier in de schemering, met veel
branie maar gelukkig zonder geweld, misschien
erg grof in het merels hadden staan uitschelden.