De Gids. Jaargang 166

[p. 270]

Anton Gerits

Regenwoud

Omdat het langzaam gaat
verkijken wij ons snel.
Het lijkt alleen maar groei
en bloei en levensecht,
maar dan zien wij het traag
geweld, het taai gevecht
om ruimte en om licht,
het langzaamaan bederf,
een leunen op elkaar
dat eerst omhelzen lijkt
maar sluipend wurgen blijkt.

Omdat het aardig klinkt
misleidt het als geloof,
maar elke vogel fluit,
schreeuwt uit of krijt verhit
de grenzen van zijn rijk:
opdringend blad en hout
waarlangs een stille tocht
van Attamieren blad
versnippert en versleept,
tot voedsel maakt voor wie
tot voedsel worden zal.

Omdat het jolig lijkt
vermaken wij ons graag
met apen en hun staart
als vijfde ledemaat,
maar dan zien wij hun angst,
het altijd waakzaam zijn

[p. 271]

 

als waren zij bij ons.

 

Zo weten wij ons thuis,

 

gevestigd in ons eigen rijk.

 

Omdat het duurzaam lijkt

 

verkijken wij ons snel.

[p. 272]

Een mooi vermoeden

Wat zijn wij meer dan een vermoeden
van wat wij hadden kunnen zijn,
een diersoort met vergulde handen
met zicht in helderziende ogen
en uit de ranke hals klimt taal.

Taal, een omgeslagen sjaal
waarmee wij zwaaien, draaien, vlaggen,
elkaar versieren, wurgen, blinderen,
revier en machtsdomein markeren
en onze vuist omzwachtelen.

Schoot ooit een dier of plant tekort,
bleef iemand achter bij zichzelf?
In vredesnaam gewapend tot
de tanden of witte vanen zwaaiend
zijn wij een roerend mooi vermoeden.

[p. 273]

Jeneverbes

Alleen in eenzaamheid is eenzaamheid te dragen
jeneverbes de winter wachtend op de heide
geen dagjesmensen meer die komen kijken
de schijnbessen in niemandsland vergeven
de eigen schijngestalte door een lage zon
getekend, langzaam uitgeveegd in schemer
en regendruppels door een schrale wind verdreven
alleen in eenzaamheid is eenzaamheid te dragen.

Voor Ad Vermijs