De Gids. Jaargang 160

[p. 614]

‘Madeleines’
Pamela Koevoets
Het vreemde meisje

Een oude ligusterheg met scherpgekante donkergroene blaadjes, ergens in de stad. Waar dan ook. Ik stop en groei terug, hoe oud ben ik, zeven? Aan de overkant van de vers geasfalteerde Pretoriusstraat in Amsterdam-Oost lagen de geheimzinnige huizen met de poortjes waar je stem in galmde. Zo'n poortje onderdoor en je kwam in de doolhof, tuinen van elkaar gescheiden door hoge ligusterheggen. Nog ruik ik hun zoetgeurende witte bloemetjes en ril van angst en genot. Van de heggebladeren trok ik thee die aangevuld werd met salmiakdrop en dooie vliegjes, als je ervan dronk zag je rare dingen en durfde je van alles. Overal staken de huizen met hun ramen boven de heggen uit maar die zag ik niet, zoals ik de stemmen niet hoorde van moeders in de keukens of het gerinkel van potten en pannen. Ik zag alleen de heggen, links en rechts, de doolhof waar je misschien wel nooit uit kwam, waar donkere kinderdieven konden opdoemen of vreemde meisjes die geen ouders hadden en helemaal alleen waren in de wereld.

Het was zo'n hete dag als je die alleen vroeger had, een woensdag in mei, de maand van mijn verjaardagsfeest. Opgewonden van de geur van ozon en witte bloemetjes sloop ik tussen de heggen. Mijn broer was er ook. Voor me. We zaten achter een bij aan die als een lichtgevend kleinood tussen de heggen zigzagde. De heggen, hoger dan onze hoofden. Zag ik haar het eerst? Ze had lang gitzwart haar en zwarte ogen en een spleetje tussen haar voortanden. Het was alsof ik haar al kende uit een droom. Mijn broer stopte, ik stopte. Het meisje had een scherp gespiest stokje in haar hand. Die hand! Ik schrok. Duizelde. Ze grijnsde terwijl ze ons strak aankeek. Ze grijnsde en zei niets en wij stonden daar maar als bevroren en keken naar haar en zagen hoe ze het scherpe stokje langzaam, heel langzaam, in een grote naaktslak stak, zo eentje met een oranje randje. De hand! Ik durfde bijna niet te kijken. De hand waarmee ze het stokje in de slak had gestoten was geen gewone hand, tussen de vingers zaten

[p. 615]

vliezen, zoals tussen de tenen van kikkers. Goed gezien? vroegen haar zwarte ogen.

Waar kwam ze vandaan, ze zag er anders uit dan de kinderen die we kenden in haar verschoten wollen vestje, was vuiler. Ze knikte naar de slak. Wij knikten naar de slak. Volkomen in haar ban volgden we haar de doolhof uit, de buurt uit, door onbekende straten. Een markt over met kraampjes waarvan het tentzeil bolde in de wind, langs een kanaal met zwart water, langs verveloze huizen tot aan een stuk land waar geen huizen meer waren, een stuk zandland, niemandsland, waarin roestige stukken rails lagen. Woonde ze daar ergens in een hol? Opeens was ze er niet meer. Flauwtjes herinner ik me de vlucht terug, de geur van boenwas en veilige oplettendheid. We woonden in een huis, in een tijd, waarin alles strikt op schema liep. Van het eitje 's ochtends tot moeders laatste zucht na het avondeten. Toch, een droom was het niet, het moet echt zijn gebeurd. Om elkaar te herinneren aan het rare, het vreemde, staken mijn broer en ik nog jarenlang een hand op met gespreide vingers. Griezelend, opgewonden. Maar in de ligusterdoolhof heb ik nooit meer een stap gezet tot ik begon te schrijven.