De Gids. Jaargang 160

[p. 440]

Herman de Coninck
Gedichten

Het sneeuwt traag. Zo op het oog valt alles omhoog,
gewichtloosheid in. (Zo val ik in mijn lettergrepen,
zo word ik een beetje omhooggezeten in de fauteuils
van mijn regels.) Iemand, god, houdt adem in

en daarin sneeuwt het. Oerwit is ontploft
en de ontploffing blijft hangen. Kale kandelaarboom heeft
op takken van één centimeter dik, vijf centimeter sneeuw.
Het is zoals onderstrepen: bovenstrepen.

Het is klare nacht, melkweg en dansante. Mijn tuin ligt zich
wit te luisteren zoals een pointillistisch schilderij nog altijd hoort
wat er destijds op werd aangebracht:
afwezigheid. Van zwaartekracht.

[p. 441]

Avond in mei, Gendrey

Hoe hij dat doet, de avond, vallen?
(Zoals motregen, maar dan zonder motregen?)
Een late hommel bromt in het rond, een vracht-
vlieger. In de verte verdwijnt een auto uit zijn geluid.

Langzaam verdwijnen ook de koolzaadvelden uit
hun geel. Ik hoor melkemmers klinken in de stallen
van mijn oom. Het geluid van witte muren.
In de goot staat donkere pis, de kleur van Guinness,

met evenveel schuim. De laatste dingen van de dag.
De minuten zijn voorbij, nu komen de uren.
Wat is, kan zonder betekenis. Twee keer een wonder:
werkelijkheid mét en werkelijkheid zonder.

Vader komt thuis van zijn werk. Hij heeft iemand meegebracht:
oom Avond. Hij zit mee aan tafel aan. Bezoek.
Na het eten leest hij graag een boek. Af en toe
zegt hij jaja. Dat zal wel, want dat boek

heeft hij zelf geschreven. Het gaat over vandaag.
Het is pas uit. Hij leest het na.
- Ik schrik wakker. Iets is er niet meer. De hommel.
Zitten dromen. Het is negen uur.

Thuis zit de avond al bij het vuur.
Ik had hem niet zien binnenkomen.

[p. 442]

 

Onze slaapkamergordijnen worden opzij gehouden door

 

kwispels, zoals je een chique vrouw even apart neemt

 

met een hand om haar heup. (Ik zeg iets in haar oor.)

 

Zo hangt links een door mij naar links even apart genomen

 

 

 

gordijn, en rechts een door mij naar rechts even apart

 

genomen gordijn, en tussen die twee accolades in

 

mag schijn schijnen, op ons, op het bed waaruit we wakker

 

geworden zijn. Hier heeft slaap zijn vier vierkante meter,

 

 

 

hier deinen onderbewustzijnen, soms steekt uit het ene

 

een hand en uit het andere ook en hebben ze elkaar vast-

 

gehouden in al die immense Freud. Hier is opgestaan uit. Dag uit

 

 

 

nacht, vandaag uit het voorgaande, wij uit elkaar.

 

Soms ga ik er overdag naar kijken, ons zonder ons. Licht.

 

Leeg gedicht. Taal zonder mij. Betekenis.

[p. 443]

Ligstoel

1

Het is een soort niets dat ik zoek. Wat je overhoudt
als je uit de kom van je beide handen hebt willen drinken:
je beide handen. Geuren lanterfanten door de tuin.
Ik heb een ligstoel onder me waarin ik zo laag als ik maar

in mezelf kan liggen, op mijn rug, het onderste wat ik heb, lig.
Hoe is dit liggen? Zoals je een cognac afmeet door het glas
horizontaal te leggen, zo is dit liggen, ik heb niet veel van mezelf
nodig om vol te zijn, wat ik nodig heb is vooral: weinig.

Er is te weinig weinig. De vergevensgezindheid
van het niets waarin wij, als we eveneens
niets zouden zijn, zouden passen.

De lucht is zo blauw als vergeetachtigheid.
De lucht is zo blauw als blauwsel waarmee destijds
linnen werd gewassen om witter te zijn.

2

Ik lig hier het bevlogene van zwaluwen te bestuderen.
Soms wordt er een hele zwerm overgesmeten, ik probeer te begrijpen
wie dit doet, de wind niet, maar ook zij niet, ze hebben geen wij,
alleen gewirwar. Ze proberen uit hun staart weg te vliegen,

knip-knip door het heelal, hier waren we al,
hier waren we al. Ik lig te snorkelen
aan mijn luchtpijp. Ik zie dat het goed is.
Ik wil er mijn handtekening wel onder zetten.