De Gids. Jaargang 156

Anneke Brassinga
Ook vertalen gaat van au

Tat twam Asi: ik ben tweemaal onthoofd, viermaal ter helle gevaren en ten hemel opgegaan, eenmaal heb ik mij in een tropisch land door het hoofd geschoten, andermaal heb ik in een exotisch land de kolder gekregen, ik heb een huis waarin een gezinnetje vredig lag te slapen in lichterlaaie gezet, in een gruwelijk opklapbed vol naalden is mij mijn geheime vonnis in de huid geschreven, vertalenderwijs ben ik man en vrouw geweest, ik heb mijn geliefde beticht van wellust met hare zuster, vuur en drek heb ik gespuwd over al mijn vileine, voze, verspochte, infame, incestueuze, sadistische, opgrijperige, wormkronkelende, achterklappende en hellewalmen verspreidende naasten aan 's Zonnekonings hof, seniele oudjes op zelfgebreide bedsokken heb ik uit pesterij heur haarvlecht afgeknipt, met de grootste moeite heb ik me door een badkamerraam gewurmd om te pletter te vallen - het moest drie keer over. Met een engelachtig mooie knaap heb ik, geil doch gestreng, pedagogisch verantwoorde dwaaltochten gelopen door bossen van bordkarton waar Chinese nachtegalen roestig kwinkeleerden, het wereldraadsel is mij onthuld maar ik mag het niet verder vertellen, o ja, ik heb ook nog dat gedrochtelijke, van bloed en persverse wreedheid druipende portret van mijzelf op zolder staan, ik heb een sluw beraamde moord gepleegd op mijzelf -

[p. 553]

het bleek een ander te zijn.

Het zal duidelijk zijn dat mijn gedachtenwereld en mijn levenswandel door dit alles een staat van opperste reinheid en ataraxie hebben bereikt; als een monnik, om niet te zeggen een Heilige Antonius zit ik te midden van de verzoekingen verzonken in de aanschouwing van het woord: ‘stil-blij verscholen in mijn mimicry’ zoals Adwaita het zegt.

Zonder gekheid: de invloed van door mij vertaalde auteurs is een invloed die de lezers zouden moeten ondergaan, niet ik. Alleen wie het hoofd koel houdt kan iets overbrengen. Hoe dat gaat heb ik geschetst in De Gids, honderdvijfenvijftigste jaargang nummer 8, augustus 1992.

Ook voor de vertaler is ‘gewoon lezen’, met een boek in bed liggen, het allergevaarlijkst: je bent nergens op bedacht. Vannacht nog is mijn mannelijk deel door een schuifraam voorgoed in de knop geknakt; als kind al kreeg ik lange haarpinnen door mijn hoofdhuid gestompt en moest ik aanzien hoe een arme sukkelaar met afgesneden keel in de sneeuw tegen een boom zat, het mes in zijn verstarde hand. Verdronken ben ik, een albatros tegen de mast hamerend. Het boek dat ik nu aan het schrijven ben gaat dan ook over het leven na duizend doden.