De Gids. Jaargang 156

[p. 219]

Eddy van Vliet
Twee gedichten

Constatering

Het eerste bal. De bloedvlek op mijn hemd
stond symbool voor de zondeval.

De postzegel die aan mijn collectie ontbrak
werd het belangrijkste wat ik bezat.

Het reisdoel dat gewijzigd werd bewees
dat onheil zich in werking had gezet.

De vader die stenen verzamelde tot
een ouderlijk huis, herhaalde zijn gebaren
voor kinderen die mij vreemd waren.

De voorspellingen, geboren uit toeval of rede,
stonden in het teken van het verval.

De woorden die hierin verandering brachten
kwamen van haar die sierlijk als geen ander
de gewaden van het verraad wist te dragen.

Miljoenen eeuwigheden van gemiddeld vijftig
jaar hebben mij niets geleerd.

[p. 220]

Vader

Vader. Ontkleed je. Nu het nog kan.
Toon mij wat de tijd heeft aangericht
sinds wij samen in bad zaten en ik bewees
dat waterdruppels elkaar willen raken.

Schaam je niet. Wij hebben dezelfde structuur.
De benen, de rug, de nagels en ontelbare gebaren.

Ik wil geen zevenentwintig jaar wachten
alvorens te zien hoe ouderdomsvlekken
zich verspreiden, de huid verslapt en
aderwanden het begeven.

Wijs mij wat er rest als de liefde
niet langer wordt bedreven.
Noem mij vrouwennamen en laat ons
berustend schateren.