De Gids. Jaargang 156

[p. 59]

Georgine Sanders
Laagte

Weer werd het bed tot een schip vannacht,
ons laken een zeil, windstil door de ruimte.
Honden blaffen het uur, het maanlicht verschuift.
Een slaapt en een waakt van het tweemanschap.

Ruggelings meegevoerd, met de ogen dicht,
verstouw ik de ballast van jaren her
en niets weegt zo zwaar als een oud gebrek
dat blijft, een nieuwe dag komt zonder uitzicht.

Ik sta maar op en zie uit een ander raam
slapende straten, een enkele ster.
Het licht van een auto zo vroeg naar het werk.
Terug in bed, je wachtende hand die mij aanraakt.

Brooklyn, 13 september 1992