De Gids. Jaargang 155

[p. 502]

Leo Vroman
Oningepakt

Na het liggen praten
onder waterig maanlicht
over nou ja, dat latere
dat zonder mij zijn
en met jou al stil
ontstaat inderdaad
een wit schijnende mist
en verdwijnt jouw helft
van het bed.

Dan liggen mijn benen
boven de verdwenen matras
mijn rug op het weggenomene
en mijn handen trachten
het stuur te bedenken
naar de bomen en het gras
waar wij opaan geloven
maar het waait windstil
het schip wil niet gaan
wankelen wil niet zwenken
en ik wil nog niet ik wil niet

dus daar ben ik al weer
een heupbeen, een schouderblad
hard als aarde maar wat ouder
want ik slaap

maar de nacht zet zich voort
nu buiten de taxi
waarin ik droom.

Blijkbaar waren Peggy en ik
op weg naar jou

[p. 503]

 

maar jij had de verlaten

 

kade al bijna bereikt

 

met al je papieren

 

stil staande

 

waar het einde begon en

 

het water drong al

 

het maandenlange

 

kartonnen voertuig binnen

 

 

 

o ja jij was al

 

blinde muren

 

en onvindbare straten

 

voor ons uit.

 

We joegen voort langs de rand

 

van het guur verwerende land

 

toen ik besefte:

 

geen kaartjes

 

en geen koffers gepakt.

 

Ik tikte de kalfsleren

 

chauffeur op de rug

 

omkeren omkeren

 

we keerden terug

 

de taxi verdween

 

we klommen langs buitenstructuren

 

een scheef schuurdak

 

en een stenen muur omhoog

 

en over een wittig balkon

 

het enige vlak

 

waarop regen viel

 

en waar dorre blaren

 

in geweldig kapotte

 

aardewerk potten

 

werden bewaard.

 

 

 

Wij gingen naar binnen

 

zwaar van ons geweten

 

wij trokken door kamers

 

waar vloerkleden lagen

 

door vreemden bezeten

 

die daar behoorden

 

verwarrend behang

 

toonde hier en daar

 

wat ingelijste onleesbare woorden.

[p. 504]

 

Moeizame trappen

 

bekleed met zwaar

 

namaak tropische vacht

 

en daar in een suite

 

in een zijdroom verloren

 

sliep een echtpaar

 

met open oren

 

een sluimerlampje bescheen hun haar

 

voort voort

 

verlaten gangen door en

 

eindelijk thuis was ik alleen.

 

 

 

Op ons levenloze bed

 

was een open koffer klaargezet.

 

Daar lagen grauw belicht

 

stapeltjes hemden, onderbroeken,

 

grauwe sokken en zakdoeken,

 

een heupbeen, een schouderblad,

 

wat ouder aardewerk, dorre blaren,

 

wat werk, een nieuw instructieboek en

 

een stuurrad.

 

 

 

Brooklyn, 19 februari 1992