De Gids. Jaargang 152

[p. 479]

Marc Reugebrink
Wade

*

Toen de bodem je nam
en tot land werd, de bedding
in haar diepte lag
opgetast, begroef ik het laken
brandde het zeegras, het water.

Ooit omarmde ik de weerloze
schaduw, legde mijn oor op haar borst
en hoorde hoe stof haar verwaaid had.

Sindsdien groeit een vuist
in mijn keel, een hand
vol vingers en nagels. Sindsdien
is mijn adem een oester aan haar voet.

*

Waar deze rivier is
verdronken, de wind ten leste is
ontluisterd, sluit geen schelp meer
op haar mond. Het zout
brandt op mijn tong. Ademloos

toen zij de wijn uit haar
kleren spoelde, zelfs de zon
langs de oevers verliep.

Ik leg de vissen, de vogels
in je aarde te drogen
en was mij met zand.

[p. 480]

 

*

 

 

 

Langzaam nadert de hinde

 

haar schaduw, de jager

 

zijn eeuwige grond. Eenmaal

 

door water geraakt, smaakt alles

 

naar aarde, snelt het hert

 

 

 

dat al nabloedt, zijn wonden

 

vooruit. Voor ik mijn vuur heb

 

ontstoken, je haar van zijn twijgen

 

 

 

ontdaan, stoot mijn gewei

 

vergeefs in je bodem, giet ik

 

de wijn uit in het zand.

 

 

 

*

 

 

 

Tot het tedere gras

 

zich weer opricht, het bed

 

dat ooit door haar werd

 

beslapen, de niet gepelde

 

tarwe wacht in haar

 

 

 

wan, - lig ik omhuld

 

door haar laken. Zo droomloos

 

komt zij mij nader

 

 

 

en eet hoe zij eet:

 

van de bittere vruchten

 

enkel de pit.

[p. 481]

 

*

 

 

 

Zoals de amandel lijkt

 

op een vuistbijl, lijkt de oester

 

op haar schelp. De slak in

 

mijn mond draagt haar naaktheid

 

in zich om. Als het zout smaakt

 

 

 

naar aarde, werp ik het

 

buiten, brand het verwaaide

 

het tot schoven gebonden

 

 

 

gewas, - opent de voor

 

in het veld haar donkere

 

schaduw, haar wade. Ik

 

leg mijn oor op haar as.