De Gids. Jaargang 152

[p. 388]

Leo Vroman
Mei na Mei

Het schuimbeeld van de Tritons is verwaaid
maar het is de zelfde aarde die nog draait
en elke nieuwe lente klinkt vanuit
de verte als een voortgezet geluid.

Bloemen bloeien deze eeuw voorbij
de bijen zoemen eeuwig Mei
golven omkrullen in gedachte
haar onbedolven nagedachte

Wie haar als vers de dood in droeg
begroef haar nog niet diep genoeg
De vogel met zijn snavel rood
de branding kavelt haar weer bloot

en ieder jaar bekleefd met meer
modderlucht en klodders teer
herrijst zij zoekend naar dat groen
en al dat bloesemen van toen

Bloed van een enkele papaver
doet het klein kadaver leven
Zij licht haar oude kinkhoorn even
bij haar gezicht, zij luistert weer
en hoort het sissen van het snelverkeer

Met een kasbloem in haar tere handen
doolt zij wasbleek door verlaagde landen
tuinplanten bloeien nog wat in haar sporen
maar als de zee niet goed meer is te horen

[p. 389]

 

keert zij terug en legt zich doodmoe neer

 

luistert naar het sissend nachtverkeer

 

ligt opnieuw bij het strandvuil ingelijfd

 

en vraagt zich af waar Juni nu weer blijft.

Brooklyn, 19 februari 1989