De Gids. Jaargang 151

[p. 587]

B. Zwaal
Twee gedichten

na lange reizen staande bij de houten balustrade langs mijn huis
zag ik de bomen voorbijkomen.
ze liepen weg, klagelijk was hun vlucht.
zo hoorde ik tussen de stammen, die in hun snelheid schuurden
en struikelden over nagelaten wortels, de klacht
dat het eeuwen stilstaan hun had betoverd om nooit meer te zoeken
dan wortel en een wijde kroon, een uitbarsting naar boven, maar nooit
was er de roep geweest van trek naar horizon na horizon waar einder
wijkt en einde niet bestaat, slechts bukken voor de tijd.
zij gingen.
ik plantte mijn benen op de balustrade, ze braken door het dek en
wortelden.
ik wiegde met mijn kroon en boorde tot de wateraders die mij voedden.
het huis viel in, de balustrade rotte.

[p. 588]

 

het stroomroosje is los van de wilgen - die blijven op hun plek en

 

beschouwen de modder als eigen uitvinding -

 

en gaat mee waar

 

jouw golfslag het wil.

 

's avonds wil zij

 

- als jij wat verwacht -

 

weg uit jouw luwte

 

mee op stroom

 

langs de schepen

 

voor anker op vloed.

 

niet deert het goor van de haven

 

omdat de verre zee trekt met een gebiedende

 

nauw voelbare deining,

 

dan schiet het stroomroosje langs de schepen en gaat alleen

 

naar de eenzame

 

vlotten

 

die allang gaan, allang naar zee

 

er al wonen.

 

 

 

ook de zee is klein, naar blijkt, ook de oceaan

 

nu is niets meer groot

 

zij gaat lopen, dan lijkt het nog wat,

 

en laat zich van de wereld vallen in een groot heelal

 

misschien is daar nog onbekende maat.

 

maar in het nauw heelal trok iedereen een nummertje

 

om elkaar niet in de weg te zitten,

 

en daarna was het brood op en moesten ze morgen terugkomen

 

en slopen weg

 

het nauw heelal uit.

 

 

 

met de hand de aarde strelen

 

die grote bol past in je hand

 

lief mens

 

we wonen op een bol en kijken naar stroomroosjes.