[Standbeelden]
In tegenstelling tot vele andere landen lijkt Nederland geen plek te zijn, waar standbeelden gedijen. De dichtheid van de bevolking is weliswaar aanzienlijk groter dan bijna overal elders, maar bij de groei van het aantal beelden lijkt hier vaak een bewuste politiek van geboortebeperking te worden toegepast. Bovendien zijn vele bestaande beelden met graffiti overdekt. Typerend is ook dat een reeks tentoonstellingen die onlangs aan een bepaald tijdperk in onze geschiedenis gewijd was, onder de noemer ‘De eeuw van de beeldenstorm’ gepresenteerd werd. De radicale afkeer van het verbeelden van onze bewondering, die met die gebeurtenis de overhand kreeg, heeft in de loop der eeuwen een sterke invloed uitgeoefend. Een van de meest vermaarde beeldenstormers die ons land heeft opgeleverd, was Multatuli. Dat juist aan hem een monument zou worden gewijd, was dan ook verrassend en voor diegenen die hun bewondering graag ook in brons of steen geconcretiseerd zien, een verkwikkend initiatief. De onthulling van het beeld van Multatuli op een Amsterdamse brug leek daarom in haar soort een unieke gebeurtenis te zullen worden. Maar ook hier bleek het bloed van de beeldenstormer te kruipen waar het niet gaan kon. In zijn toespraak bij de onthulling van dit beeld werd Geert van Oorschot, die met zoveel enthousiasme geijverd heeft voor het oprichten ervan, kennelijk toch nog door een kwaad geweten gehinderd. In aanwezigheid van de koningin sprak hij de hoop uit dat hierna het monument, ooit opgericht voor Van Heutsz, zou worden afgebroken. Daarmee toonde hij zich een ware Multatuliaan: als er dan al een standbeeld bij komt, dan dient er ook onmiddellijk een te verdwijnen. - PC
Auteursrechtelijk beschermd