De Gids. Jaargang 146

[p. 357]

Frans Budé
Krijtzee

De haai
(Corax pristodontus)

Hij zwemt in teugels,
verschoven is de zee

In striemen staat de golfslag
manshoog in het duister

Pijp die in de aarde schiet
dit moet een teken zijn

Achter de stukgeslagen vloed
zwemt hij in kiezel uit

Een krijtlijn trekkend
op de einder aan, onhoudbaar

in de vastgelopen zee
Vis schubt de bodem

Zet hem over, mijd de uitgekapte
fuik, de opgezette wind

Handen die de haai bekloppen
Het water krijgt een rug

Onder nagels sterft de doodskreet
van een ingekuilde zee

Vinnig fluit het wervelschip,

[p. 358]

 

verstuift het oude licht

 

 

 

In de schelp van zijn kop

 

hangt geruis, onzichtbaar lang.

[p. 359]

De vleermuis
(Myotis myotis)

Ik hoor weer water
langs mijn oor

De avond legt aan
Spanen van wind

Donkere tijd. Vliegend tuig.
Het landschap schuift
zomaar op je wenk

Wind die trok -
voor jou 't kortste eind

Je brak je vleugelslag
bij het keren van de nacht

Dat dat nu alles was.

[p. 360]

De kardoen
(Cynara cardunculus)

Licht. De kleur van vezels
uitgeklopt tegen de donkerste
gang. Het luwe labyrint
krijgt wortels

Bladeren als dichte rook
waarin het gonst in de nerven
Wind schiet tussen opstandige
stengels. Omhooggevallen zaad

Herinnering word je, merg,
zoveel bleekjaren te gaan
Nog ben je niet te doorzien
hoewel de stilte schuurt

Nu weet je van de wind
die blind door de grotten gaat,
de stem die niet hoort
hoe hier je schaduw groeit

Zo zie je eruit: bestorven
landschap, keldergroen
Je voeten staan in zee,
vastgegroeid in het donker

Onder de netten van de vangst
spartelt lang de martelgang
waardoor je voorgoed verdwijnt
in de tangen van het licht.