De Gids. Jaargang 145

[p. 374]

Jacques Kruithof
Lied zonder wachter

straks-

zijn ster rijst nu
de lantaarns nog
de kaarsen.

het hart heeft hij nu
de oogappel nog
het doelwit.

schavuit op de loer nu
de inklimming nog
op til.

zijn hand tintelt al
op je tepels maar
hij nestelt nog

in het keurslijf.

[p. 375]

II

 

straks-

 

 

 

voegt tichel zich voet

 

stoots naar neuzen

 

opgehaald desnoods

 

aan je vlechten,

 

 

 

hecht hij aan hennep

 

haakt naar je kozijn

 

klimt steels in zijn voorland

 

dat braak ligt,

 

 

 

knarst mortel als tanden

 

schilfert als roos op je rietkraag

 

teert muur op muur in den blinde

 

verwerend, en deert dat niet

 

bedaart dat niet

 

 

 

ook jou niet.

[p. 376]

III

 

straks-

 

 

 

lig je voor de hand

 

een vage geur van zonde

 

begaanbaar,

 

 

 

vindt hij je op de tast

 

zegt: hemellichaam en strekt

 

zich uit naast je,

 

 

 

(wimpers en lokken

 

tongval soelaas in

 

het spel van het

 

spinrok een bres

 

in je muur)

 

 

 

drijf je hem in het nauw

 

klopt je hart in zijn keel

 

is het laken zilt izabel.

[p. 377]

IV

 

straks-

 

 

 

ruikt je nest naar vers brood

 

wordt je venster rooskleurig, haalt

 

hij een strop en liefkoost weg

 

glijdend nog de rafels-

 

 

 

de valk degradeert tot de uil

 

die hij is voor de kerkklok,

 

 

 

op slag valt hij terug op zichzelf

 

als een hangplant muur vreet weer

 

aan muur aan steen en cement,

 

 

 

de grond wordt al warm en jij-

 

in het wit tussen de regels

 

je leest in veters gesnoerd

 

daal je af in je vinder.

xii.80