De Gids. Jaargang 144

[p. 397]

Michel Huisman
Vier gedichten

de dag van gisteren kwam al vroeg
vandaag (ik dacht aan de klas
die de mijne was). toen de hand
van de leraar al maar zenuwachtiger werd,
vereerden zij onder meer het nuchtere
getal nul
en hechtte onze blik zich aan alles
wat passeerde. de voorpagina van de krant
was de afgod van alledag
en terwijl wij verhalen hoorden over het land,
platgeslagen door boetpredikaties van dominees en priesters,
maakten wij een standbeeld
voor het ver springend wit van de horizon
en droomden wij verder
dan geschiedenis ons elke dag dragen kon.

[p. 398]

Bericht van haar

I

 

toen onvrede rommelde aan je rug

 

omdat je jaloers was

 

en me niet wilde laten gaan

 

en ik jou niet want ik mag je wel

 

(je bent niet zo onbelangrijk als je denkt)

 

zei ik toch:

 

‘kruip maar terug in je eigen veilige schulp

 

want je raakt hier vreemd je weet

 

niet eens meer hoe je b.v. mijn pick-up

 

hanteert timmer de stilte maar vast

 

op je eigen manier in je eigen huis’

 

 

 

en al krijg ik later geen spijt

 

lokale geschiedenis werd hot stuff

 

hot stuff wordt toch oud zeer

[p. 399]

II

 

terwijl je ver weg lag te slapen

 

kwamen ze naar mij toe jouw vrienden

 

mijn minnaars

 

die mij het plezier gaven echt te zijn

 

 

 

jouw stilte is zo kostbaar

 

en je baard groeit toch vanzelf?

 

(dom volk dat spot met je ontroering)

 

 

 

heel belangrijk

 

vind je de puntjes op de i

 

maar daar gaat het niet om

 

alle kleuren hebben een betekenis

 

die ik toch niet raad

 

 

 

let maar niet teveel op mij

[p. 400]

III

 

in het huis van eergisteren

 

zag ik je weer mijn bezitter verliefd was ik niet

 

maar je mocht geloof ik graag van me houden

 

- of vereenzamen bij de neger - jij bezatter

 

de tijd gaat snel mijn handen krijgen vaak

 

 

 

we keken naar de grote afleider

 

gevoel was kleverig en oranje kleurig als pasta

 

maar dat kwam door een ster die ik niet zie

 

 

 

een vallend blad wees me het pad

 

naar het onderdak waar ik nu ben waar ik denk

 

(het dak is even nat

 

als de scheelstaande huizen waar alles wordt gezien

 

- een oneven vrouw okay?) in mijn hemd

 

gedachten te spannen tot morgen