we zo snel mogelijk afrekenen met deze Nieuwe Truttigheid, die niets anders is dan de oude in een wat ander politiek jasje. De vrijheid van anderen beknotten: die rekel kennen we allang!
In vroegere stadia van de ontwikkeling van de mensheid werd preutsheid de vrouwen opgelegd. Het geeft nu wel te denken dat degenen die zich de absolute voorhoede achten van de vrouwenbevrijdingsbeweging, diezelfde preutsheid weer uit de achterlijke stal halen. Wat willen deze vrouwen eigenlijk? Zij willen de zaak omdraaien. Zij willen de man boycotten, omdat hij nu eenmaal niet geheel van de aardbodem verdreven kan worden. Zij willen binnen hun eigen vrouwenhuizen zelf De Man uithangen, in de vorm van het uitoefenen van dat kennelijk zo bij uitstek mannelijke attribuut: macht.
De vrouw derhalve niet meer als de onderliggende partij, maar als degene die bovenop zit, maar wel preuts.
Is het een wonder dat mannen bedacht hebben dat vrouwen geen logica bezitten? Gelukkig ken ik vrouwen die de rationaliteit niet schuwen. Gezien het feit dat wij ervan mogen uitgaan dat rationaliteit en logica produkten zijn van een ontwikkelingsproces, moeten wij vrezen dat de werkelijk radicalen onder ons dat proces nog niet ver genoeg hebben doorlopen.
Daarbij hebben de radicale feministen de werkelijkheid van hun gewone zusters een beetje uit het oog verloren. Het radicale feminisme is zo elitair als de pest, wat op zichzelf een vreemde constatering is, want de pest is helemaal niet elitair.
Het radicale feminisme wortelt in universiteiten en sociale academies. Het is iets van en voor vrijgestelde vrouwen.
Daarom wil ik op deze plaats een lans breken voor de gewone, doorsnee-Nederlandse vrouwen, die op kale landwegen moeten optornen tegen de gure wind, gezeten op een damesfiets met twee zitjes, waarop hun jengelende kinderen die ze naar de kleuterschool moeten brengen. Deze vrouwen hadden weinig boodschap aan die feestelijke stakingsdag. De enige keer per jaar waarop zij niet het ontbijt hoeven te maken is op moederdag. Wanneer ze 's avonds moe van het ploeteren neerzijgen op hun Van der Meer-driezitsbank, slaan ze de Margriet open en lezen daar dat ze een vriend mogen hebben. Van de Viva mag een vriendin ook al. Macrobiotische mannen, lezen ze, zijn de beste minnaars. Maar die van hen breekt de boel af als er niet een stuk vlees op zijn bord ligt. En waar vinden ze die vriend zo gauw, tussen al die sloverige heren die 's ochtends om half acht de deur uitgaan, allang blij dat ze het kopje thee er inhouden.
Dalen onze radicale feministes eigenlijk wel eens af naar de kassa van Albert Heyn en de kantine van Philips? Daar zitten ook vrouwen, en die deden aan die staking niet mee. Die stonden dan ook onder leiding van Bazen, en niet van tolerante docenten, die het een rotzorg zal zijn wie er wel en wie er niet op college verschijnen.
Precies, roepen de radicalen, die Mannelijke Bazen, die moeten een kopje kleiner worden gemaakt.
Jawel. Maar niet door ze het genot van de aanblik van Naakte Vrouwen te ontzeggen. Niet door belegering van de Pornobioscoop. Niet door een avond als deze te willen verbieden.
Daarom: ik ben bereid vrouwen in hun strijd voor gelijkwaardigheid te steunen. Ik ben tegen onderdrukking en ik weet best dat vrouwelijke grieven maar al te vaak gerechtvaardigd zijn. Ik heb geen bezwaar tegen feministen. Wel protesteer ik tegen enge mensen; die vind je onder mannen en vrouwen in gelijke mate. Ik heb bezwaar tegen mensen die mijn vrijheid willen beknotten, die tegen mij zeggen dat ik ergens niet mag gaan praten, die willen dat ik ophoud met schrijven, die mij een bord om mijn nek hangen waarop staat dat ik niet goed ben omdat ik iets geschreven heb dat hen niet bevalt. Ik heb bezwaar tegen mensen die onderwerpen voor anderen taboe verklaren, die de wereld van de
Auteursrechtelijk beschermd