De Gids. Jaargang 143

[p. 417]

Eddy van Vliet
Vijf gedichten

Tot over de oren in de ziekte
slapen de mathematici aan de borsten van het gelijk:
de vervolmaking van de dood

Over de tong glijdt de gedweeheid van het woord
en hij die spreekt, hetzij koning of arbeider-president:
zie vallende ster het is Kerstnacht

Bekommerd om de vorm der terzinen en de dikte van hun pen
hebben de dichters onder de blote kont der kunst
de sonnetten en balladen teruggevonden

De vingers graaien en het staat geschreven
maar niemand die luistert: de bordelen
van de verkopers staan in witte huizen en op rode pleinen

Zie vallende ster het is Kerstnacht
en een slee vol ingewanden
rijdt over onze marsepeinen velden.

Eddy van Vliet

[p. 418]

Sotto voce

 

Sotto voce, dit is fluisterend of met zachte stem

 

wil de pen, hard nochtans en krassend

 

vastleggen: deze ruimte waar even de verbazing ontbreekt

 

dit moment van stilte waarin goedkope wijsheid ontstaat

 

althans heimwee ernaar, zoals: een wortel is nog geen stam

 

en één zwaluw maakt de zomer niet

 

 

 

Dit is het wat de stilte zo moeilijk maakt

 

zij vult zich eerst met een zwaluw

 

en de zin die hem gemakkelijk beschrijft

 

de kindertekening die met twee gekromde streepjes

 

genoegen neemt

 

 

 

Maar er is meer en het is de herhaling hiervan

 

die van de stilte de krassende nagel

 

op het bord maakt, het gerinkel van de telefoon

 

midden in de nacht

 

konkreet mededelend dat:

De beet van zuur, de beet van de magneet
die alles aan vuil heeft opgehaald
wat de foto aan elkaar heeft gesmeed

Eens de tolk van het paradijs

Links de fiets en de vader die hem kocht
de tak vanuit het artistieke front op de voorgrond
en zeg het maar, een arm, waarvan niemand meer weet

Het geheugen is afgesneden aan de witte rand
in een oogwenk trekt de lucifer voorbij
te kort evenwel
als een allerlaatste armzwaai voor de nacht begint.

[p. 419]

Vreemd is de gedachte

 

Vreemd is de gedachte, onmogelijk was de gedachte

 

maar nu, waarachtig waar is de gedachte

 

die ondenkbaar werd geacht

 

laat staan de daad

 

waaraan de gedachte ten grondslag lag

 

 

 

En al die tijd de middag die op de morgen volgde

 

de avond op de middag

 

alsof alles bleef zoals het was.

Niet de antilope maar de haat
rent de leeuwin achterna
in haar steppe onder een zoldering van beton

De natuur, fascist van het eerste uur,
schonk haar, zoals dat heet in de taal der jagers,
twee welpen, waarvan God één tot zich nam
als voorschot op het Eeuwig Geluk

Verwend door God en Mens
loopt zij onafgebroken heen en weer
ter onderrichting van de jeugd
die geen koe uit een varken haalt

Maar weet dat de leeuwin over de eindeloze
vlakten van Afrika jaagt
en een koning als vader heeft.