De Gids. Jaargang 142

[p. 622]

Martin Veltman
Zes gedichten

Een werkdag. Kwart voor negen in de morgen.
Ik doe de lampen aan in mijn kantoor.
De geur van koffie doet zich aan mij voor.
Nog lijken de burelen uitgestorven.

(Weinige medewerkers houden woord.
Hierover waren wij het eens geworden:
het aanvangstijdstip. Voor de goede orde
bevestigd en getekend voor akkoord.)

Ik kijk in mijn agenda hoe opdrachten
van uur tot uur gearrangeerd zijn; buiten
het dagelijks kontakt met ijdeltuiten
van creatief allooi, staat mij te wachten:

tweemaal vergaderen, en tussendoor
de lunch gebruiken met een kletsmajoor.

[p. 623]

Vergadering

 

Vergadering met Douwe Egberts schrijft

 

mijn rooster voor. Ik lees de briefingsstukken

 

stel mij op de hoogte, vraag of het lukken

 

zal de campagne-voorstellen op tijd

 

 

 

gereed te hebben, schat, om ongelukken

 

te voorkomen, de gedane arbeid

 

op communicatieve kwaliteit

 

en laat een kopje Pickwick thee aanrukken.

 

 

 

Vergaderen is nogal enerverend

 

Men spreekt per slot met de geachte klant.

 

Ineens kan iemand - standpunten omkerend -

 

van cognitief omslaan naar dissonant.

 

 

 

Ik schrik en denk: wie heeft wie misverstaan?

 

Mijn gal, mijn twijfel woeden subcutaan.

Soms vlucht ik spoorslags naar de Veluwe.
Ineens hangen n.v., autoverkeer,
sloophamer, openbare werken, zeer
diepe valkuilen, heel het urbaan duwen

en trekken mij de keel uit. Geblesseerd
pak ik de A-1 om het uit te spuwen.
Binnen het uur zal mijn kolerie luwen
tussen het naaldhout van Staatsbosbeheer.

Stom. Ik moest vaker naar het oosten rijden,
mijn gal kwijtmaken op de Loenermark
of in de bossen rond het villapark
waar mij mijn tweede huis wacht. Ingewijden

weten te vertellen dat daar geheime
levenskrachten opdampen uit de heide.

[p. 624]

Aandeelhouder

 

Wandelend door het park naar mijn bureau,

 

vertraag ik soms mijn stap. Ik groet de eenden,

 

in het bijzonder die verbouwereerde,

 

te grote witte, die, in het tableau

 

 

 

de la troupe van de rijk gedessineerde,

 

een displaced person lijkt. Mijn animo

 

om aan het werk te gaan daalt tot zero.

 

Liefst zat ik nu met enkele geleerde

 

 

 

of literaire boekjes bij Hilton.

 

Of dronk mijn koffie in het Stedelijk.

 

Maar dan herstel ik mij. Wees redelijk,

 

tel wat je hebt: integer compagnon,

 

 

 

solvent bedrijf, correct engagement,

 

auto, expense account en dividend.

Even wandel ik in de binnenstad
of daar krijg ik het al: hoofdpijn, vapeur,
hypertensie. Je moet een sterk humeur
bezitten om de straat die openspat

in herrie en gevaar, à contre coeur
leuk te vinden. Ik heb het onderschat.
Per auto is hij op het oorlogspad,
de kleine man. Eindelijk grand sinjeur.

Ik zeg tegen mijn zoons: laat je niet onder
de voet lopen. Trek hier vandaan. Begin
een droom in Canada. Holland hangt zonder
zicht tussen wegennet en hoogbouw in.

Reeds wortelen ze diep in Neerlands stam,
klittend aan meid en kroeg in Amsterdam.

[p. 625]

Buitenveldert

 

Dat had ik wel gewild: hier met mijn vader

 

te lopen door het park in Buitenveldert,

 

en hem in te wijden in het gekwelde

 

leven van een reclamemaker; nader

 

 

 

tot hem te komen in een nauwer kader

 

dan één van beiden ooit in de gestelde

 

situatie verwachten zou, te elfder

 

ure zeggen wat mij te lang bezwaarde.

 

 

 

Soms stel ik het mij voor hoe ik, gastvrij,

 

de grijze Veltman een sigaar aanreik,

 

en tracht te komen tot een vergelijk

 

over het kind in hem, het kind in mij.

 

 

 

In '48 viel zijn requiem.

 

Ik moet van hem genezen zonder hem.