De Gids. Jaargang 142

[p. 351]

Willem M. Roggeman
Twee gedichten

Aan zee, zegt hij, aan zee is alles anders,
daar is alles beweging en geruis. Daar leef je
met de geur en de smaak van zout op de lippen.
Want zo is de zee, mooi als een leugen.
Maar steeds schuift de werkelijkheid iets achteruit.
Was het hier dat je de liefde vond, vraagt zij.
Zijn antwoord is geen antwoord.
Het verdriet knarst tussen zijn tanden
alsof hij zandkorrels heeft ingeademd.
Meeuwen vliegen over de zee dicht bij het strand.
Met hun vleugels lijken zij soms
het schuim der golven te raken.
Kijk, zegt hij, wit op wit. Als nu en toen.
Hij praat tegen haar. Wrijft in zijn oog.
Heimelijk een traan weg.
Er zit een stofje in mijn oog, liegt hij.
Haar woorden snijden als scherven verleden.
Zijn herinneringen haperen in
de middeleeuwen van zijn leven.
In zijn mond voelen haar woorden
warm en vochtig aan. Bloed? denkt hij.

[p. 352]

De revolutie begint in Brugge

 

In deze stad leest eenieder

 

met bijna middeleeuws geduld

 

het handschrift van water.

 

De morgen breekt de zon open

 

en iemand schikt bloemen van glas.

 

Het zonlicht valt als een schreeuw

 

op de doorwoelde en nog warme lakens.

 

Iemand treedt de kamer binnen

 

alsof hij van de wereld stapte.

 

Zij loopt nog gehuld in de kleuren van de slaap.

 

Aan haar wimpers hangen druppels licht.

 

Iemand zegt een naam: Hans Memline

 

en een ander wijst vragend naar zichzelf.

 

Iemand loopt hard in het park.

 

In de bomen ruist een meisjesnaam.

 

Iemand keert terug van nergens

 

en vergat er zijn reisherinneringen.

 

De stad zingt in al zijn kiosken,

 

in de nog gesloten bioscopen en restaurants

 

ruikt het naar droombeelden en eetlust.

 

De lichtreklames staan zwart en nutteloos,

 

hun tekens zijn geen taal meer.

 

Iemand legt zich neer bij de feiten,

 

een ander wacht op een teken

 

en een derde kijkt verwonderd omhoog.

 

Wie stak een dolk in de wolken?