De Gids. Jaargang 142

[p. 157]

Lela Zečković
Dertien gedichten

In mijn beste ogenblikken
zoals bij voorbeeld tegen
zonsondergang

achter (voor het blote oog) onzichtbare
lenzen valt het groen uiteen
in zijn noodzakelijke eigenschappen.

Met een ander instrument kan men
de volmaaktheid bereiken: trek daarmee
een lijn tussen twee in zichzelf

strijdige geluiden niet op te vangen
met het gehoor maar duidelijk zichtbaar
vanuit de tuin.

[p. 158]

Foto

 

Buiten genomen,

 

aan tafel, 1962.

 

In de ogen alle wijsheid van de homo

 

ludens. De rode sjaal wappert

 

in de wind.

 

- Knip met een schaar in de lengte.

 

Gooi de tafel weg. Steun

 

de romp met iets:

 

Wit tekent zich af het eenzame zeiltje.

 

Knoop de sjaal los. Werp hem over

 

de nog onbeschadigde schouder.

Het oog, de spiegel
van chimpansee
glinstert in het maanlicht.
Ook het maanlicht kan iemands
kijk op de wereld zijn.
Van tand tot tand rekt zich
een dunne draad speeksel uit;
zoals een klein beetje water in een handpalm
heeft ook de Weltanschauung
twee scherpe randen.

[p. 159]

 

Draai haar op haar rug

 

zodat je haar buik ziet.

 

 

 

De longen vol warme lucht

 

zijn rose - in half profiel.

 

 

 

De kieuwen verwelken in de zon in galop.

 

Het oog kijkt nog. Streel haar schubben.

*

Een zeer flauwe helling,
geen spoor van sporen.

Met zekere hand prikt hij zijn stok vast
en stoot door de dunne ijslaag.

Terwijl de andere hun handschoenen drogen
op de radiator
maakt hij een skitocht onder de sneeuw.

[p. 160]

 

Zorgvuldig zoeken we

 

de woorden uit. Wij kiezen

 

de stappen; wij ondernemen ze.

 

 

 

Wij hebben al het mogelijke

 

ondernomen tegen de tijd.

 

Een nauwkeurige omschrijving

 

beantwoordt niet aan de natuur

 

van het voorwerp.

 

 

 

Het wrede oog ziet:

 

ziet: het symptoom als

 

innerlijk teken van iets.

Een beetje dikkig geworden als een ballerina,
in het maanlicht, in kippevel
en wit satijn. Zachtjes valt de sneeuw.

Op het Derde Meer is ze gelukkig
alsof ze nog nooit was uitgegleden
en gevallen.

Volgepropt met veren staat zij op het ijs,
met het ene been stevig in het graf
- met het andere maakt ze een pirouette.

[p. 161]

 

In een wit galauniform

 

op hoge benen heen en weer lopend

 

door het huis.

 

Steeds weer de spiegel langs,

 

waarin zichtbaar eten en bloemen.

 

 

 

Vlees als geel indiaas katoen.

 

In het kwik loopt het bloed op tot 25^oC.

 

Het is volop zomer.

 

De beste jaren van je leven.

 

 

 

Ooit nog eens berenklauw te kunnen eten

 

sohouder aan schouder met Karl May

 

begeleid door Frédéric Chopin.

*

Zij maakte rechtsomkeert en staarde
voor zich uit als een bijziende vogel.
De krant tot een toeter gevouwen
verspreidt een lucht van letters.

Moet ze weer opnieuw terug,
of is ze nu tevreden
terug te zijn van de jacht?

De buit bestond uit een foto
kleiner dan kleinbeeldformaat.
Een foto te kussen die kleiner
is dan een mond dat is een groot
avontuur.

[p. 162]

 

Zijn oud geworden hand

 

sloot zich stevig

 

om het pakje sigaretten.

 

 

 

De sigaretten zijn nog vochtig,

 

de hele nacht blijven liggen, vergeten

 

op de houten omheining

 

die twee tuinen scheidt.

 

 

 

Wanneer wij ze straks gaan roken

 

op het ruime balkon

 

van een vervallen provincie-hotel,

 

allebei mooi als een droom,

 

 

 

herkennen we dan de rook

 

aan de geur of aan de kleur van ons lichaam.

*

Zij huilt prachtig, als regen,
als een ouderwetse ansichtkaart.
Wanneer een brief driemaal
om zijn as draait, is hij al oud.

Een kind rijdt op een fiets,
te oud om te vallen, te klein
om niet bang te zijn.

De accacia's werpen schaduwen.
Wij zijn oude soldaten,
vrezen verraad.

[p. 163]

 

En zoals wanneer hij zich buigt

 

over het oppervlak, glad

 

als een spiegel, bekijkt zich daarin

 

Narcissus, in troebel water.

 

 

 

Zo ook in een ruimte,

 

waar aan de muren De Moerassen

 

van de Donau, Zagreb 's winters,

 

 

 

oog in oog, tête-à-tête,

 

bij het open raam,

 

in gesprek; durend nog.

*

Wanneer mist over het panorama trekt
koelt de huid snel af.
Wanneer witte damp naar boven doordringt
niets wat er dan nog beweegt
is van vlees en bloed.

Het stof op de laarzen, de balustrade,
het gruis, de nog zichtbare rotswand
zijn niet meer van deze wereld.