De Gids. Jaargang 141

[p. 500]

Hans van de Waarsenburg
Twee gedichten

De gewonde hond likt het bloed
van de aanvaller geen spoor
van de wapens geen afdruk

(een ploegijzer

een pook

een zeis

een schoffel?)

Zweet schuift uit de vacht
niets van daglicht noch
de bekoorlijke avondluwte

De lens trekt een koppel ossen
naar de ogen
de tong likt het riet

In de verte verschiet
van eiland en enkele uren
(nog) tot dood.

[p. 501]

 

De spreektaal mijdend

 

(er wordt verbrast

 

woord na woord

 

uitgemoord)

 

Blijft er over:

 

 

 

Een franse regel van verlichting

 

Een loepzuiver geslepen lens;

 

 

 

In tijd terug wordt alles

 

systematisch glad gestreken

 

 

 

In poëzie blijft de hoofdwond open:

 

 

 

De dichter in verbandverpakking

 

voorzien van gebruiksaanwijzing:

 

 

 

De dichter zanger zonder stem en gebit:

 

De dichter E.H.B.O.-er der vele eenzame harten.