De Gids. Jaargang 140

[p. 414]

Theo de Jong
Twee gedichten

Vreemd zijn mensen. Hun ingespannen angst,
hun panisch plezier. De bankwerker verarmt,
de bankier zit op een stoel. Hun handen zweten
zeep, hun vrouwen geloven nog aan stof.
Hun ogen neigen naar ontwijking.

Ieder doet anders hetzelfde, een knop
om te lachen, een plaat om te huilen,
een baan voor morgen, een kind voor gister.
Met de tijd van het geld wordt bij hoog
en bij laag het zoeken verzopen.

De afgrond omhoog geschoten
tot vlak voor mijn voeten
wenkt, waarschuwt.
Steeds dichterbij duizelen
schaduwen in de bedding,
steeds verder rekt mijn blik.

Een ekster schettert.
Zo sterk de stilte
dat geen beweging
meer kan.