De Gids. Jaargang 139

[p. 349]

Jaime Mendizábal
Drie gedichten

Mijn dochtertje, het werd net lente
toen een wolk
je wieg meevoerde naar een vreemd land.
In bootjes van papier
zeilden de jaren weg,
je jeugd
- je kindertranen en je speelgoed
waar ik geen weet van had -
vervloog.
En nu, terwijl het leven voortraast
en de pijn me uitholt,
zijn er geen bootjes van papier meer
om mee terug te keren
naar de jaren die zijn heengegaan.
Alleen maar ratelende tanks
die nog meer honger op het volk
verschieten, vliegtuigen
die de schreeuw van wanhoop
tot zwijgen moeten brengen.
Mijn dochtertje, wat kan ik je nog bieden
zolang als het beleg
waarin mijn land gevangen zit
me tegenhoudt bij jou te zijn?
Niet meer dan een belofte...

[p. 350]

 

Zes sterren

 

die in zee verkwijnen:

 

Sint Eustatius, Bonaire,

 

Curaçao, Aruba,

 

Saba en Sint Maarten,

 

zes sterren

 

die gevangen zijn.

 

En de moeder der Antillen

 

voelt in zich dezelfde pijn

 

als van haar ontvreemde dochters,

 

die verkracht zijn en geschonden

 

door de heer die hen regeert.

 

Maar de zee, zee van Caribe,

 

loeit, staat schuimend op in golven,

 

die tot aan de hemel reiken:

 

brand van verontwaardiging

 

waar geen muur tegen bestand blijkt.

[p. 351]

 

De maan kwam naar de aarde

 

tranen vond ze

 

 

 

Ze ging op zoek naar warmte

 

maar de lucht was koud als ijs

 

 

 

Honger had ze

 

maar het voedsel was in zee gegooid

 

 

 

Vriendschap zocht ze

 

maar ze vond vuurwapens

 

pratend met de doden

 

 

 

Ze zocht de mensen

 

maar ze waren, om de rijkdom van de heren

 

te vergroten, te werk gesteld

 

 

 

Ze kwam bij de gevangenis

 

en vond de vrijheid

 

 

 

zieltogend in een cel

 

 

 

Een man,

 

de staart tussen de benen

 

(het was geen man)

 

kwam haar voorbij,

 

wees haar de mensen die geen mens zijn:

 

schichtige apen, zich verschansend

 

achter hun geweren

 

 

 

De maan gaf het maar op

 

en keerde in haar baan

 

waar nog te leven viel

 

terug