De Gids. Jaargang 138

[p. 227]

Mazisi Kunene

Ik zag naar de regenboog
Die voortging met de gezichten van oude vrouwen
Die hun zware ogen ophieven
Als de schaduwen van magische gestalten.
Ik boog het regenboogkoord van de horizon
Opdat ik de aarde kon vastbinden
Zodat wat voorbij ging van het verleden
Leven zou voortbrengen.
Achter de rode grenzen
Is de nieuwe bliksem van kinderen
Die zullen groeien boven
De schaduwen van oude vrouwen.
Als zij hen overwonnen hebben
Kunnen zij rusten en nieuwe vormen scheppen
Die nieuw leven bezielen
En knopen maken voor de eeuwigheid
Waaruit nieuwe geslachten zullen verrijzen...

Ik verlangde te spreken
En te spreken met woorden zo talrijk als zandkorrels,
De andere kant van de draad,
De andere kant van het fort van steen.

Ik vond een weduwe die reisde
En de gevangenen passeerde met brandhout.
Het is deze vrouw die mij verbood te slapen
Die mij vervulde met dromen.

Het is steeds dezelfde droom
Hij draait om een anker
Tot hij een plaats vindt om te rusten:
Hij bouwt zijn spinrag uit de uren.

Op een dag komt iemand die de poort opent.
De zon explodeert in vuur

[p. 228]

 

En spreidt zijn vlammen over de aarde,

 

En raakt de lente der mensheid.

 

 

 

Achter ons zijn bergen

 

Waar de weduwe is achtergelaten.

 

Zij blijft daar niet in staat om te baren

 

En beroemt zich enkel op de schaduwen van gisteren.

(vertaling Bertus Dijk)