De Gids. Jaargang 137

[p. 258]

Theo de Jong
Drie gedichten

Scenario: Lukas en Kilroy.
Titel: Thomas Hardy.
Citaten: Wilfred Owen, Robert Lowell, John Lennon.
Techniek: Wilfred Owen.
Samenstelling: Theo de Jong.

Dit is ons ontbijt. Leg je pistool op tafel neer
en eet met ons mee. Je zult hier niemand
ontmoeten. Je lippen kartelen om je mond
om te tonen dat je nog bestaat. Laat maar.

Oh, wij zijn ook wel weg geweest, maar niet
voorgoed. Wij hebben ook de stemmen van de stad
horen draaien om hun tong en de mensen gaten zien
ponsen in de duisternis om vaster te staan,

gouden gevels eenzijdig opgelicht uit het donker,
analfabete boeren babbelend en morrend op de brink,
snakkende kinderen en hun vaders jaloers op hun licht
en lachen. Wij hebben het niet ver gebracht.

Negatief? Het is geen verdediging van wat wij
zijn, niet van deze berooide kamer en dit jaar
dat op je bord ligt als een stuiptrekkende rat. Hier
is geen reden om te treuren. Of wel? Nee,

dat kind voor het raam is niet van ons.
Het is misschien authentiek hier te zijn
geweest, een warm pistool, een stuk geluk in
dodere dagen, een lang gekoesterde kans

op een come-back. Wat doet die zilveren glimlach
om je woorden? Wij hebben het geld niet om ons jouw
belevenissen aan te schaffen. Luister, Kilroy,
je bent er nog niet. Schiet maar op en ga terug.

[p. 259]

 

DE INDUSTRIE. Slaat zij bloot op dood

 

met haar goudgerande vingers,

 

gaten in de dag? Zij staat zo

 

pal, zo smeuïg in haar afval.

 

En met haar voor niks nop neuken

 

staat stijf in onze dromen,

 

een hele onderneming. Wij gaan niet vrij

 

 

 

uit. Zij zwaait en paait met rood

 

en zit zwart en dik in haar prijzen.

 

Haar hormonale handen jeuken

 

en strelen gevleid een gewei,

 

 

 

souvenir van de jacht. Is haar brood

 

wit? Haar genot verwarmend? Vragen beuken

 

op haar poort, worden moe, gaan voorbij.

 

 

 

Zij bouwt lijven van lood

 

met oud ijzer. Dat zijn wij.

Heb ik je gehad,
genomen bij de neus van je zalmrose dans?
Ik wist niet wat je deed,
ik wist niet wat voor geur in je kleren stoof
toen wij een kastje kochten op het Waterlooplein
en een vies ijsje aten, het eerste ijsje van het jaar.
Je was rood, je was blond,
ik liep anderhalve pas voor je uit
en dacht aan Nambikwara
en dacht over bordspelen;
maar er zijn ook andere.

Ik veeg de tranen van je gezicht
Zouden de vrouwen van Griekse gevangenen
anders huilen?

+ De Nambikwara is een kleine stam uit het binnenland van Brazilië.
Zij zijn beschreven door onder andere Lévi-Strauss.
De opmerking over bordspelen is ontleend aan Wittgenstein.