O
Laat u niets wijsmaken: het lege woord is een der grootste uitvindingen van de mensheid, te vergelijken met het wiel en God. Het wiel bracht de Indiërs op het idee van de nul: een cijfer zoals 1 en 2, maar dat niets telde. De nul bleek bijzonder nuttig en heeft het nu zover gebracht dat ze het meest gebruikte cijfer is. God is een eigennaam, waarbij geen drager hoort: je kan ‘God’ roepen zo hard je wilt maar er komt niemand. God bleek bijzonder nuttig en heeft het zelfs zo ver gebracht dat mensen die zelf geen huizen hebben voor Hem kastelen bouwen. De Romeinen wisten ook wel dat je niets overhield als je XVI van XVI aftrok, maar ze konden dat niet handig opschrijven. Ze wisten ook wel dat mensen vage angsten en ideeën hebben, maar ze bedachten daar een hele godenfamilie voor, die zich weer met mensen kruisten, zodat het een lachwekkende boel werd. Joden en Arabieren vonden de éne God uit, en gaven hem de naam God. Het Romeinse rijk stortte ineen, en de nul en God maakten onze mooie westerse beschaving.
Als apen elkaar ontmoeten en nu eens niet willen bespringen, gaan ze elkaar vlooien. Mensen gaan in zo'n geval met elkaar praten. Ook al zijn er geen vlooien, die apen maken toch vlooibewegingen. Ook al hebben ze niets te zeggen, die mensen maken toch taalbewegingen. Daar is natuurlijk niets tegen. Maar het zou wel handig zijn als voor die lege woorden een uniforme aanduiding werd bedacht, net zoals nul en God. Daarvoor heb ik een suggestie.
Het woord God heeft in alle talen een klinker waarbij de mond een ronde opening maakt; dat de nul rond is wist u al. Het lege woord bij uitstek is dan ook ‘O’, vaak uitgesproken als ‘O!’.
In hun gedrag onderscheiden nul en God zich op het eerste gezicht niet van 7 en Piet, maar dat is maar schijn. Je kunt best een paar zevens achter elkaar zetten, maar bij de eerste rekenles leer je dat je maar één nul hoeft op te schrijven. Je kunt het best over een aantal (hoge of zwarte) Pieten hebben, maar de priesters leren je al vroeg dat je God nooit in het meervoud mag zetten. Zo is het ook met ‘O’. ‘O, o’, vaak geschreven als ‘Oh, oh’ (de h is hierin de lege letter) betekent niet tweemaal het lege woord, maar ‘wat verschrikkelijk!’.
Als ik 's ochtends slaperig naar de bakker loop, staan daar zeven huisvrouwen en twee juffrouwen achter de toonbank met elkaar te woordvlooien. Zou het niet veel leuker zijn een meerstemmig ‘O’ te horen? Muziek is trouwens de ideale vertolking van het lege woord.
Voor uitgevers is mijn suggestie zeer voordelig: vele boeken zijn tot de enkele letter O te reduceren. De inhoud van zo'n boek is tegelijk zijn recensie.
Auteursrechtelijk beschermd