De Gids. Jaargang 132

C.O. Jellema
Drie gedichten

Jef Last schrijft over Gide
(mijn vriend André): ‘Hij kon
op reis gaan, maar niet emigreren.
Hij was niet slechts rebel, maar ook
voortzetter der traditie.’

Dat doet mij denken aan Chopin.

Ik zet de plaat op en je komt
de kamer binnen, je gaat zitten
naast me op de grond;
ik streel je haar.
Genoeg. Ik word klaarwakker,
zie pagina's vol zwarte noten,
schriftuur van puur
gelukt gemis,

na urenlang etudes
(Czerny) speelbaar
op elke vleugel,
ten allen tijde.

[p. 267]

Jean Dubuffet

 

1.

 

 

 

Bedek het doek met lijm.

 

Strooi daar zand overheen

 

en kiezelsteen.

 

Trek een lijn

 

van geslacht tot geslacht.

 

Geef wat de lijn omsluit

 

geen kleur:

 

laat zand zand,

 

steen steen.

 

De mens van de prehistorische rotswand,

 

van de celmuur,

 

het urinoir,

 

van Jean Dubuffet.

 

 

 

Denk door:

 

met een hand voor ogen

 

onderbelicht

 

nog zijn omtrekken zien

 

in de ure des doods.

 

Groots is het niet.

 

Wel waar.

 

 

 

Dek ook de lijn

 

weer toe

 

met zand.

 

 

 

2.

 

 

 

Niet als bij een pasgestorvene:

 

je denkt: hij ademt nog.

 

 

 

Zelfs geen geraamte, geen pyjamaknoop.

 

 

 

Vager dan vogelveren, dan de varens

 

van de natuursteenvloer in het huis

 

mijns vaders,

 

die het dienstmeisje wekelijks

 

boent met was,

 

met ijver -

 

 

 

zij weet niet wat zij doet,

 

vergeef het haar.

[p. 268]

Landschap bij Branchon

 

Een valk bidt, bidt en valt.

 

Uitroeptekens - populieren.

 

 

 

Het verzinsel zon.

 

De ontaarde aarde.

 

De verdichting van weemoed

 

tot tastwind,

 

kijkkleur,

 

tot lichaam hier,

 

het vrije veld.

 

 

 

De toerist is geen

 

populaire verschijning.

 

Hij weet zich niet te bewegen,

 

hij roept zijn verrukking uit,

 

hij klopt het stof van zijn kleren,

 

hij vertrekt,

 

want hier zijn is nergens.

 

 

 

Hij schrijft:

 

de zon schijnt,

 

 

 

naar huis;

 

 

 

zijn zintuiglijkste,

 

zinnigste woord.