De Gids. Jaargang 130

[p. 50]

M. Mok
Drie gedichten

Met vrouw en kinderen de lussen langs
van het decemberlicht dat hier
de zomer aan blijft hangen.
Wij tillen ons zonder zwaarte
boven het zeevlak uit en staan
plotseling kniediep in de hemel.
Bergtoppen boven onze blik
houden het onbereikbare in stand.
Een dorp legt met zijn huizen bij ons aan.
Wij laten ons verbidden, eten en drinken
de taal en de spijzen der mensen,
worden zwaar van hun zwaarte en zakken vanzelf
naar het zeepeil terug.

Het is wakker worden, in gedachten raken,
omzien naar de nacht en daarna weldoen,
met schoongewassen tanden aan een tafel
bijten in de volheid van het leven
dat naar geroosterd brood smaakt, oude wijn
in nieuwe zakken. Hoeveel jaar bestaat
de wereld al? Hier is het huis, daar schijnt
de opgewreven zon en westelijk
getuigt een luide zee van niets.

Er vloeit zand door mijn vingers terwijl
ik ze strek om aan het werk te gaan,
woorden op te trekken voor
de hardnekkige belegeraar.

Avond aan avond met de laatste
dingen voor ogen. Een gesloten kamerdeur,
een lamp, een schroeiplek in het donker,
ruimte die op dak en muren drukt,
mijn hand die schrijvend door het niets beweegt.

Avond aan avond, een kort leven lang,
en telkens nader bij de grote slaap
die mij van kruin tot zolen zal omvatten,
een gepantserde, een buiten alle raadsels
uitgeworpene. Soms lijkt de stilte hier
al op die latere.