De Gids. Jaargang 130

[p. 332]

Marianne Meester
Zeven gedichten

vanavond werd ik verliefd
omdat de omstandigheden
mij daartoe dwongen,
anders viel het zo op
dat er niet veel anders was
dan bioscoop, tijdschriften
en televisie.

als ik met mijn vader gearmd
ga lopen dan ben ik bevreesd.
ik ga hem dan objectief bekijken
door het bewust voelen van zijn arm.
omdat er geen vader-kind verbondenheid
bestaat, voel ik een hysterische drang
hem te omhelzen.
een doen lachen gevoel van niet kunnen
maakt mij onderzoekend.

ik voed mijn
geestelijke honger met
stoffelijke dingen.
ik eet mijn
eenzaamheid
weg,
ik lees
mijn verlangens dood.
zodra zij gaan regeren
koop ik in winkels,
eet ik appels
intens appels
appelwezenlijkheid
verdringt de
onwezenlijkheid
van de dag.

tantes in hogere regionen
d.w.z. landkaartregionen
zij wonen in het noorden
des lands, gerekend
van mij (ons) uit,
grijze zusters (echte en
verpleegsters) met stevige
benen die heel goed
eventuele weelde zouden
kunnen dragen.

nooit getrouwd en
nooit verzuurd
zij verhuren de kamers
van geërfde huizen
vol antiquiteiten
optimisme en de
leuke keuken houden ze zelf,

waar ze met hartverwarmende
grijze haren en blauwe ogen
hun forma-natura schoenen
aanzuchten,
filantropie bedrijven
en van het Openbaar Kunstbezit
genieten.

[p. 333]

Gepubliceerd gebed

 

als je er bent

 

en ik zoek je

 

in wat voor vorm

 

dan ook; de echte

 

of de onechte,

 

dan kom je toch

 

dan openbaar je

 

je toch aan mij,

 

omdat ik het niet

 

kan zoeken met de

 

rozenkruizers of

 

de mormonen, maar

 

wel met mijn

 

eigen stem van:

 

lieve heer.

 

niet; waarom ga ik

 

dood en wat daarna;

 

wij zijn alleen zo

 

het hangt aan de

 

muur en het tikt.

 

als een vader

 

laat u mij in

 

de steek en steekt

 

de draak met mijn

 

open hart.

waarom kunnen
mensen niet
praten zoals
water zich
vermengt?

lief lijken en verhalen
exclusief maken voor
zieke tantegenaamde
mevrouw, die mij koud
laat en wederkerig.
een verkeerde tijdsinstructie
van iemand die het weten kon,
liet mij drie kwartier martelen
door veel wind, veel regen en
verlatenheid.
in opkomend zelfmedelijden
vervloekte ik alles,
zelfs de liefste.

dan bus, trein, twee kranten kopen
en kaartje afgeven
nog een laatste gevecht
van honderd meter tegen koude en wind.

nu niet naar bed kunnen
gaan door zegevierende
hoeveelheid aan gedachten.
moe en vol roes door wind
en samenrijging van de
dingen, spelerig en toch met
een klein, geniaal improvisatie-
vermogen, hoop ik eens grotere
dingen te mogen beleven.