De Gids. Jaargang 130

[p. 311]

Chr.J. van Geel
Elf diergedichten

Wie, naar waar, kan verhuizen als slak?
Zijn tenen kunnen geen steen overslaan
en elke diepte heeft zijn oppervlak.
Wie zijn kamer verlaat zal vergaan.

Het dagen van een schaduw, pauw,
een muur, een teken, overladen tempel
die met zijn stappen meebeweegt,
hij vouwt zijn staart en wist zijn sporen.

Hij staat voor lopen toegerust,
omringd door poten urenlang,
loopkever,
iedere windvlaag valt hem aan.

De grote krachtsinspanning
die het eenden schijnbaar kost om op te vliegen,
drukt ons, het zien ervan
geeft een bedrukt gevoel.

[p. 312]

Jonge vogel

 

Hij knipoogt met zijn kralen,

 

omkijkend knipoogt hij niet meer.

 

 

 

Gehavend, dik, door pokken beveerd

 

ziet hij eruit als een gevecht,

 

zijn snavel week, mismoedig jong,

 

zijn dunne poten glimmen.

 

 

 

Hij heeft geen staart, haast onopvallend

 

haalt hij de naaste tak.

Ik weet niet wat
tot hem te zeggen,
noch wat wij in
elkander zien.

Zijn ster is schaduw tegelijk,
hij kijkt zijn ogen uit in ringetjes van goud,
hij denkt, de wind op zijn gezicht, hij zit.

Hij leunt op korte armen,
zijn knieën vouwen poten onder hem
op stugge grond.

Van stilzitten is angst,
van doen is moord het hoogste goed.

De zon laat zich tot in het hart
van vissen met de aarde in.

[p. 313]

 

Ik hoor de nog bevroren stem van vogels,

 

kieviten in het koude gras.

 

 

 

Ik zet de eerste nachtuil buiten,

 

mijn vinger strijkt het poeder op zijn vleugels glad,

 

hij doet drie stappen, zit.

Zes poten achter drukke sprieten
helpen hem dapper voort, zand stuift
en blad waait op, de grond holt voor
zijn voeten uit.

De vogels zijn weer bezig elkaar
door fluiten te verdrijven, ook
de uitgelezen nachtegaal.

Zij komen in een zon die stijgt,
gillend zolang het donker is,
lichtvrezend, langzaam op verhaal.

Op lichte deining veert de spiegel
om het versleten schip dat zonk.
Soms scheuren ruggen van dolfijnen
eentonig het ondiepe water.