De Gids. Jaargang 130

[p. 295]

A. Roland Holst
Drie gedichten

Ging hem de hinde,
de ranke, verloren?
onder de linde
wacht hij alleenheen
is heen,
en niets meer te horen.

Laatste beminde
hem nog beschorenhaar
te hervinden
nu zij verdween...
maar heen is heenleeg
bleven zijn oren.

Regen en linde
ritselen, prevelendoolt
als een blinde
de hinde hierheen?
zoals voorheen,
over de heuvelen? -

Wat zweeg en heerste
in dat ontruimd vertrek?
Met ogen dicht dacht hij:
‘wordt het nu even stil
in mij?’
Eerst was het zo. Toen klonk
onder uit zijn afgrond
donker gedreun.

Wat stortte

daar nog in puin?

Hij bleef het

aanhoren tot het daar
ook stil was.
Toen keek hij op: er hing
voor de barst in de spiegel
een kruisspin die nog even
bewoog. -

De harde wind woei zijn hoofd leeg
en zijn gedachten, in de war,
de nacht in: door een gore steeg
van de voorstad raaskalt die nar,
die trotse gek, over een kroon
die knechten hem ontroofden.

Kaal

in natte lompen en gehoond
strompelt hij door, tot in wartaal
hij uitslaat: in zijn woeste blik
weerlicht de dood al.

Aan een raam

de laatste vrouw; met haar ring tikt
zij op het glas. Zij heeft geen naam. -