De Gids. Jaargang 129

[p. 25]

Judith Herzberg
Vier gedichten

Kwallen van damp
slieren in de wind.
Verwaarloosd, verwilderd
als bladderende zilververf
schilfert het water
onder vluchtige zon.
Van deining
hijgen de rotsen.

Zo helder, helderder
dan water is de lucht
doorzichtig stil
te dun om te trillen
en helemaal nieuw
nog niets erin
geen stof geen vocht
geen rimpel
overal smelt het
zwelt het glimt het.
Nu gaan de dingen
weer beginnen
te gebeuren
het eind
van de winter
en juist ook
tintelen stemmen
naar binnen.

Bovenop de berg stopt het kamermeisje
een munt in de Panoramakijker
en richt hem op de overkant waar zij nu
een minuut haar vriendje hout ziet hakken.
Forceer het oog terug, maar nooit
staat wie dan ook daar in zo'n ronde lijst
zo iets begrijpelijks te doen.

Zelfs heel exact, twee kanten blouses
uit Beiroet, worden vaag
omdat de lucht trilt. Of is het?

Misschien zijn het de lagen stof van jaren
misschien de ogen zelf die het niet wagen -

Het is de regen die voortdurend regent in versleten

films

en ruisend valt op oude schellak platen.

(april '65)

Het water ligt niet zwaar en diep
maar hangt als nevel tussen bergen
een vangnet tot de kanten uitgespannen
en opgehangen aan de punten licht
hier en daar zichtbaar aan de kusten.

Een vangnet voor de sterren?

Er valt er geen, de hemel is wel stevig
maar hier is veel te wensen
rondom dit wachtend en geladen water,
waar vaker vrede werd gepreekt
dan waar dan ook misschien
en gelovige veroveraars
sterk als tornado's, hun sporen
lieten aan ruïnes. Goden
verschillen zo. En ook vannacht
liggen geweren scherp gericht;
voor ieder licht een ander licht
dat het wil smoren.