De Gids. Jaargang 129

[p. 289]

Pierre Kemp
Zeven gedichten over de dood

De Dronken Dode heeft 'n deukhoed op.
De wolken breken en hij wuift de maan
zijn stomme groet. Hij moet weer naar het kerkhof

gaan.

Bij alle oud vlees en oud haar, hij moet.

De Dronken Dode heeft een bolhoed op.
Hij kijkt zijn bos geknakte bloemen aan.
Zo of zo? Hoe zijn ze 't mooist onder de maan?

De Dronken Dode heeft op een hoge hoed van

bruidegom

en met zijn bos geknakte bloemen wenkt hij:

kom!

Daar komen de Meisjes Drie-van-de-Dans juist

aan.

Hij breekt zijn pas af, spert hun de baan.

Een van de Dans heeft hij niet geaaid!
Ik voelde alleen: hoe vreemd dat waait!
Twee van de Dans: bij de kleuren van mijn

haren!

Mij heeft hij niet geplaagd!
Drie van de Dans: bij de beharing van mijn

benen!

Ik ontmoet die vent niet graag alleen en
mij heeft hij wel niet gevraagd!

Ik hoor de wagens, die ik niet meer zie,
van elke vier lampen merk ik er nog drie.
Onder hun wielen klaagt de effen straat,
om iets heel schoons, dat ineens straks sterven

gaat.

Iets dat straks sterven gaat is een sleutel van

gedicht,

de dichter moet het keren naar 't plafond

gericht.

Dáár is het grote glas dat alles ziet,
en een verrukkelijke klingeldans van 't Niet.
Veel heb ik in deze poedermuziek gehoord.
Wie 't hoort met mij, spaar mij en zeg 't niet

voort!

De dokter, die nog kan helpen,
is al dood.
Wie zal dit bloed nu stelpen
zo bleek-rood?
Met deze gedachte zit ik aan het klavier.
De avondpost wordt besteld, maar komt niet

hier.

De witte toetsen kan ik beter schiften,
de zwarten lijken brutaal
nu ik hun vraag mij te laten liften,
ik verwacht in mijn buurt een schandaal.
En als ik met mijn muziek ben heen,
wat is het Wie-is-Wie van mijn alleen?

[p. 290]

Onverdwaald

 

Alle dagen verwacht ik dat,

 

wat mij tot niemand zal maken.

 

De bijen onthouden zich van de stad

 

om niet van hun blauwe weg te geraken.

 

Van der Bloemen wil ik niet zijn

 

en evenmin Van Zonnestein.

 

Laat mij maar in een ‘niemand’ glijen

 

buiten alle zoden en beton.

 

Mijn fortuin gaat naar de bijen

 

voor een accordeon.

Bij mijn matrozenkraag!
Daar kom ik weer aan de Rijn
en zie dat de duizenden lichtjes
nog brandend zijn.
Ik kan er nu zoveel plukken als ik wil,
mijn moeder is dood en de lucht blijft stil.
Gek ben ik nog overal,
in ieder lichtje brandt een zonneschijn.
Ik reik, glijd en Moeder, daar val ik in de Rijn.
Dan maar die Rijn begraven
met het jongste dichtertje mee.
Wie zal dat groot water zo dragen?
En hoever is het tot aan de zee?

Het regent in de trompetten
en de bekers worden nat.
Die regen is te betten,
maar de hele stad
met al haar muziek van regen
op schoorsteen, dak en plat
is mij toch ongenegen
en ik zeg haar dat!
Het protest van achter de lagen
wolken laat zich niet zien.
De zon kan zich niet meer verdragen,
stikt in olie en benzine.
Er is in dit al maar één puntje licht:
ik sterf in mijn laatste gedicht.

Ik roteer
al meer
en meer
en een enkele fijne ziel
vraagt mij: waar wilt u naar toe, mijnheer?
Wat kan ik anders doen als zuchten:
houdt mijn beide polsen vast en ik kan niet

meer vluchten!