De Gids. Jaargang 129

[p. 118]

Paul Steenhauer
Zes Gedichten

er is ontijdigheid
tot de verjaring wegblijft
tussen straks later
en het vergevorderde voorheen
herleeft de beeltenis
gaat verloren te midden
van het uiteinde
en de verwerkelijking
terwijl de voorbijgang
onafscheidelijk achterblijft
tot nog toe ontgaan
aan de nadagen
na pasgeboren uren

er is een huis in mijn huis
waarin de levendige rust
verdrongen wordt door een aftocht
van verpopte getuigen
een monoloog het anonieme antwoord
voorgoed dateert
in een einde
de laatste dag eeuwig hernieuwt

is hij toeschouwer
of voorbijganger stadloos
met zijn ondraagbaar anker
watertandt hij op en neer
naar de bedding
van een buitenlandse oase
weliswaar open zweet
langs de lippen van een luchtbel
maar met een introduktie
benadert hij, weg
morgen op te voeren
anders dan een biecht
of een raadselachtig vonnis
van een afstammeling
in een nocturne indertijd

waarom is de naam
van de nacht
onafgebroken onmacht
als schrijven in het water
en wel geweld
voordat dubbele beelden
van een reorganisatie
zich ver achter schaduwen
hoogstens even vermenselijken
en terzijde schreeuwen
andermaal plagiaat zal zijn
nu de avond nog
onbestaanbaar blijft

niemand wordt zichtbaar
in het gegraven licht
want vanavond is al
het allerlaatste bedrijf
dan zullen alle verhalen
ongeloofwaardig worden
daarginds zal
het heden overgaan
in een embryonaal niets
en door de beëindiging
zal de wedergeboorte
de herinnering aan vroeger
langzaam doen verdwijnen

in morsdode koloniën
deserteren vannacht
onmerkbaar al
de nanachten
en tijdens de dageraad
tot dusverre een reproduktie
gaan ontwaakt
onbeschreven morgens heen
want op deze dag
blijft het voortbestaan
- nogmaals -
een heelhuidse eenwording
van grimassen