De Gids. Jaargang 129

[p. 43]

J.B. Charles
Gedichten

Nacht is niet maar alleen
dat geen zonlicht schijnt,
nacht heeft een eigen bedrijf.
Ook in het witst van de dag
houdt de kern van de nacht
zich klaar om over te nemen.

Doorwaak eens een nacht
in een karavanserai
als die langs de turnpike
naar Kansas City.
De nacht belegert
de verzamelplaats van mensen
die iets vergeten hebben
- maar wat? en waar? -;
zijn adem doet
in het valse natriumlicht
een papier dat op de weg ligt
even opstuiven. Maar
nutteloos valt het weer neer.

Binnen wordt onophoudelijk
koffie rondgedragen
onophoudelijk wordt schoongemaakt.
Geloof mij, dit werken
bij nacht is een oordeel
voor de reiziger die
het moet aanzien en
- hij weet niet waarom -
niet verder kan trekken.

Nee, kijk maar uit.
Nacht is meer dan alleen
dat toevallig geen
zonlicht meer schijnt.

Iedere soldaat
een maarschalkstaf
in zijn ransel,
maar niet de onderofficier.
Die heeft alleen dochters
en één zoon.
Sterke jonge dochters die
mooi kunnen handwerken
maar zij zijn zwanger
voor men het weet - goed,
dat is goed voor het vaderland.
De zoon moet generaal worden
en trouwen met een gravin
dus de roede wordt niet gespaard:
hij doucht flink koud,
hij maakt de meetkunde perfekt
- en vergeet zijn algebra niet! -
en kent de geschiedenis,
vooral die des vaderlands,
want het vaderland
is de hemelse vader zelf.
Dus de schoonvader
in zekere zin
van de gravin
van de dromen
van de adjudant
in de eikenhout
geverfde bank
in de zuiderkerk.

Al twee dagen laat de eekhoorn
mijn nootjes liggen in het raamkozijn
van de kliniek: bang voor de spin
die zich daar vestigde.
Het is dan ook een
zwarte joekel van een spin.

Toch al bedroefd grijp ik dit aan
om maar eens vroeg naar huis te gaan
en weer wat weemoed in het lint te slaan.