De Gids. Jaargang 128

[p. 319]

A. Roland Holst
Het geld en zijn adel

Krom wangedrocht, door flonkrende satrapen
aanbeden - Afgod, waaromheen serviel
zij zich om strijd verdringen en vergapen
in die stanklucht, lucht waar geen open ziel
adem kan halen -

Merk hoe hun praalzucht zich verlaagt, en zij
aankruipen om wat gele gunst te schrapen
van tussen die twee klauwen en te halen
wat er, naar het een goor geluk geviel,
nog maar te halen valt.

En de Afgod grijnst en zwijgt in alle talen.

Zo naar hun wezen en naar de geboden
die van dat rijk van drijfzand en basalt
de kern bevestigen. Maar aan de grenzen,
daar staan zij pal, op hun beurt als afgoden,
de horden van de grauwe buitenwacht
bedreigend. En - zolang het uithoudt - deinzen
de ontelbaar schamelen, de onterfden, nog
voor dat hoog halt, die steile wapenpracht.

Hoe lang nog? - want de goden bleven leven,
hoezeer verdonkremaand, en dat gedrocht
verfoeien zij.

Eens loopt het spaak,

eens storten, horde op horde,
de toornenden - verdelging om het even -
met losgebrande wraak
en bloeddorst en de storm van hun wanorde,
die lang verkankerde orde, dat slecht rijk,
verwoestend binnen, en de goden springen
hen bij - weer vleesgeworden eerstelingen,
ontembre dieren, en die paren met
vrouwen in de wellust van het gevecht.

Dan, eindelijk, krijgen wondren weer gelijk

en is het met de wereldstad en met
haar tijd gedaan. Het vuur verslaat het slijk. -