De Gids. Jaargang 128

[p. 63]

Stokpaard

In deze rubriek drukken de redacteuren van De Gids om beurten hun poëtische stokpaarden af. Ditmaal was de keuze aan A.L. Constandse.

Wanneer gij onder mij ligt, wij zijn stil
van vuur, dan ziet uw wit gezicht mij aan
van liefde, en uw oogen zijn vol tranen.
Gij hadt het niet gedacht, dat zoo iets was
op aarde, en uw oogen vullen zich als twee
meeren, door bronnen komend uit uw hart.
Zooals gij aan mij hangt, uw oogen maken
twee streken opwaarts naar de mijne oogen.
Ik dacht niet dat zoo iets was op aarde.
En beide, dit denkend in onze breinen,
aan elkaar hangend, de armen om de hoofden,
zijn we als de zee en 't land aan elkaar hangend,
of als de berg en 't dal samen tesamen.

Zoo ruischt de zee het land een lied, zoo wil
ik met een wit gezicht van hartstocht voor u
eeuwig klinken van mijne dankbaarheid.