De Gids. Jaargang 126

[p. 141]

Leo Vroman
Brief uit Brooklyn - 3

Beste Bert,

Verder is er niets bijzonders, en dat is maar goed ook, anders zou ik dat moeten gaan opnoemen. We zijn net terug van Rhode Island. Bijna dichtgenaaide plooien van mijn kleren produceren zo nu en dan nog wat vakantiekruim: een stukje dennenaald of een geheel ineengepuzzeld steeltje met of zonder bloemetje. De films moeten nog worden ontwikkeld, al was het alleen om te bewijzen dat Geraldine werkelijk zo, zo ver midden in het meertje, de kleine boot voorttrok waarin onze terriër naar voren uitgerekt land! land! roeper stond voor te stellen.

Het is goed om dan weer te leren dat ik ook thuis ver weg ben. Gisteren liepen we vanhier naar Manhattan Beach in de avond, de maan hing nogal vooraan in de lucht, en een lange tros golven kriebelde daaronder van de glans. In de diepere holte van de hemel was ik zo ver weg als maar in sterren was te bepalen. Om negen uur verscheen over de versteende promenade een lange man te paard: een politieagent, het strand moest worden ontruimd. Dat is iets nieuws geloven wij, en moet vanwege de kleine gevechten die door bebierde knullen voor de bleek en blauw geverfde aangezichten hunner voorlopige geliefden moeten worden opgevoerd. De angst groeit geloof ik overal dat zulk grauw geroezemoes zich zal splitsen in wit en zwart. Als ik in onze buurt een hier zo verlaten schijnende neger ontmoet glimlach ik tegenwoordig maar vast en hoop dat dat helpt. Het helpt mij maar een klein beetje. Een paar weken geleden was Charity Bailey hier op bezoek. Dat was goed. Zij is een vind ik toch wel mooie, niet meer jonge negerin die heel vroeger, en spoedig weer, een televisieprogramma hadheeft waarop ze kindertjes van muziek en er een beetje zó bij doen liet houden. Ook onze eigen vlezige voortbrengseltjes

[p. 142]

werden destijds in een geheel privé-groepje door haar in beweging gezet, en nu, van het aanstaande bezoek horende, werden hun twee hoofdjes dan ook geheel zacht en deden even een hoop roze door het notehoutenbruinverbrande apesnuitwerk. Ik hoop dat iedereen haar ziet komen, dacht ik, in dit huis vol blanken en twee zwarte knechten, en ook hoe het niet om zo iets gaat maar om haar, als onze anders altijd zo vriendelijke hond haar maar niet ergens verscheurt, er zijn ten slotte verschillen hoe goede ook.

Ik weet niet of je wel eens boven in een huis bij een lift hebt gewacht op een kennis van vroeger. Wanneer het kleine stijgende liftraampje begint samen te vallen met het stille raampje van de voorste deur, verschijnt eerst het meestal te grijze hoofdhaar maar al te gretig. Het was ditmaal bovendien nog wat hoger opgemaakt dan mijn bedoeling was, maar toen de deuren zich openden verscheen haar gewone aardige en tegelijk lang niet malse gezicht. Ze omhelsde ons zo grondig dat ik niet kon zien of iemand het zag. Ze rook naar een groenig flesje dat voor een lange spiegel in de schemer moet hebben gestaan. Onze hond begreep dat hij haar onmiddellijk en lalletongend van het lachen met zijn uiterst kleine handen in de buik diende te porren. Ze zag er dan ook uiterst verzorgd uit. ‘Ik gebruik,’ zei ze en lachte, en zei toen ernsterig: ‘twee soorten lippenstift; die meng ik dan zo, en dan neem ik nog wat en doe het op mijn wangen; je weet dat ik in Scarsdale les geef, en die kinderen daar, nou, die mogen wel eens, weet je, weten soms niet.’ Ze bedoelde dat in die rijke buurt alleen de dienstboden er als negerinnen behoren uit te zien; muziekleraressen en andere meer waardevolle lichamen waren slechts in wittere huiden verkrijgbaar. Ik schaam me, zei Charity, herinner je je Shay, dat meisje met de pony, sluik haar, zondagprogramma; die heeft meegedaan in Alabama en zich gevangen laten nemen, en ik zit hier en doe niets aan de hele integratie. Je doet meer dan zij, heb ik toen maar gezegd, dat was ook zo; en sommige mensen zijn door zulke verwilderde gedachten omsingeld. In ons

[p. 143]

hospitaal werkt een heel intelligent en mooi meisje, zei ik, en dat zeg ik nu weer; een allerdonkerst meisje, donkerder dan haar lippen. Ik geloof niet, zei ze eens, dat wij zoveel te bevechten hebben, en als we willen kunnen we best het werk krijgen dat we waard zijn. Maar het contact, zei ik, is toch nog te gering, en de vriendschap, en het aantal gemengde huwelijken, dat toch verrijkend moet zijn. O nee, zei ze toen, de kinderen die daaruit voortkomen verliezen aan verstand wat ze aan schoonheid winnen. You are kidding, zei Charity.

In de avond brachten we haar naar het subway stationnetje. Het is twee hoeken ver; tot aan de eerste hoek onder breed uithangende bomen, wier moederlijke schaduw door lovertjes lamplicht werd verlicht, en langs de duistere kleine tuinen waaruit de bleke canna's opstaken, en de bleekste overblijfselen der rozen, en tegen de vagelijk gekalkte en gekleurde muren, als men goed keek, de soms wat verschuivende eigenaars, die goed naar ons keken. De hoek om wordt gelig en wittig schijnsel, met plankjes, nog wat verkoopbare kistjes vruchten, en enkele kleine kinderen van uit oude kleine winkels de straat op geworpen. Een deur waarop een hoofd is geverfd, dat door middel van roestkleurige smeusels en een verschijnsel op het haar tot indiaanskop is verwrongen, staat open; mannen zitten om twee dode tafeltjes, daarbinnen, een kinderwagen onder een lamp stuipt wat en krijst. Vlak naast de deur is het allerdonkerst, een veld vol borsthoog onkruid, dat zich ieder jaar opwringt door de verbannen matrassen heen die bruin paardehaar braken en schuimwitte kapok. Ook daar zijn kinderwagens, maar gekanteld en uitgestuipt.

Daar liepen we weer langs terug toen we Charity hadden weggebracht, en ik keek zowaar naar de negers om de integratiegloed erin weerkaatst te zien, maar het was nu toch werkelijk nacht.

Wel te rusten; dit is een korte brief wanneer je hem vlug leest, misschien de volgende keer wat langer. Dag hoor, allemaal. - Leo.