De Gids. Jaargang 126

[p. 225]

Gabriël Smit
Lage-Vuursche, Drakenstein

Tussen de hoge stammen schemert
het hoge huis. Grote ogen verleden
strijken over het gras, tasten
donkere struiken af en vangen
een zilverwit winterlicht.
Zien ze, waar het dorp begint,
de weg? Tussen lage, groenbemoste
daken gaan de mensen, honderd
dagen, honderd jaren, de tijd houdt
zich voorzichtig in, vertrouwt
op eeuwigheid, wordt overbodig
vlak voor de kleine kerk waar doden
wachten op hun eerste dag.
Alles is anders hier, er kan
gesproken worden over dingen
die niemand zich herinnert,
zo ver reiken de woorden terug,
zo dicht nu weer dichtbij. Een vlucht
driftige, donkerbruine vogels
vliegt hoog en sidderend over
en heft de eeuwen op; de man
die op het haast verloren pad
ze nakijkt, lang, in grijze
gedachten geborgen, kan blijven
staan waar hij al duizend jaar
gestaan heeft. Wat is adem waar
stilte samenspreekt en voeten
dwalen in alleen door wind omwoelde
blaren? Alles wordt anders, er
wordt door niemand iets ontkend,
leven krijgt vrede en zegt amen
op zichzelf, de dagen bewaren

[p. 226]

 

de vrijheid van de nacht.

 

 

 

Stil staat het hoge huis, het kan

 

alles zien en alles overdenken,

 

het is van ver gekomen, legde

 

rustig kleine bloemen in het gras,

 

deed levende ramen aan, een dak

 

van glinsterende namen op en speelde

 

met rijen dansende kinderen tegen

 

het verdriet van steeds voorbijgaan.

 

Het leeft, aandachtig, wijs, het staat

 

vriendelijk verwonderd stil, ogen

 

van binnenlicht glimlachend open

 

naar het bos rondom, het dorp,

 

mensen en dieren, de torenklok,

 

de doden. Het weet alles, het luistert

 

naar de vogels, naar het ruisen

 

van wind en water, naar het bloed

 

van die voorbijgaan, in wiegend groen

 

verdwijnen en overstromen

 

van verlangen en verlorenheid.

 

Het staart ze peinzend na, het kijkt

 

niet op een jaar, de stille wegen

 

tussen de statige bomen keren

 

een volgend leven terug. Het hart

 

is eeuwig. Het heeft een dak,

 

het kan slapen, het kan leven,

 

het kan een mens bewegen,

 

het kan kijken zoals een huis

 

kan kijken, het heeft een tuin

 

met hoge struiken van vertrouwen,

 

bomen van zekerheid, ouder

[p. 227]

 

wordt het nooit. Steeds komt

 

een ander en ander leven wordt

 

weer eigen, het is van ver gekomen

 

en gaat naar eigen verte voort.

 

 

 

Tussen de hoge stammen schemert

 

het hoge huis. Vertrouwen zegt het, keren

 

door jaren heen, naar jaren toe,

 

bloemen en groen in overvloed.

 

Mensen komen langs en kijken,

 

de ramen blinken terug, belijden

 

wat wonen en wat leven is:

 

rondzien en praten, samen staan in

 

verwondering, zwijgen in vrede,

 

en een hart dat alle wegen

 

weet reiken naar een hoog begin.

 

Het wordt aangezegd door de wind.