De Gids. Jaargang 125

[p. 123]

Hans Andreus
Gedichten

Toen ik de kleur van een bloem zag
in het midden van de winter,
schrok ik van de hemel.

-

Woorden die met mij meegaan,
achter mij aan lopen als honden;
het is niet wat ik wil zeggen;
ze huilen wat ik bedoel.

-

Tussen twee vruchten
kan ik niet kiezen,
behalve de derde.

[p. 124]

Moe, bang

 

Ik proef geen bloed.

 

Ik proef moeheid.

 

Smaak van zwarte letters.

 

Smaak van stof.

 

 

 

Zo word ik bang

 

voor de lucht met zijn bluffende blaasbalg,

 

puffende pomp van licht.

 

 

 

Bang ook dat

 

het allemaal niet eens waar is.

 

Ook de aarde niet

 

 

 

met haar leegte

 

onder de grond.

[p. 125]

As they say

 

I made you.

 

As they say.

 

I made you out of the clay

 

of lovers but

 

I never was a god thank God.

 

 

 

I made

 

love

 

to you and to you in your body.

 

Still

 

I - tumbling like rain -

 

wept like water.

 

 

 

Later

 

we started to live.

 

We gave

 

each other a man and a woman,

 

not worth more

 

than a man and a woman.

 

 

 

I made you

 

out of the wall of a grotto

 

and you

 

slashed me to strips of light.

[p. 126]

Very little book of the jungle

 

Mijn stugge weelde - en het verdere woord voor jou

 

ligt voor de hand, ligt vlak onder mijn

 

blinde herkennende hand:

 

 

 

blonde wildernis. Maar hakkelend

 

leefde je hier tussen de starre stenen

 

en al de dieren liepen dood hier,

 

want zonder, altijd weer zonder

 

onschuld van leven in de ijdele stad.

 

 

 

Ik sprak je zo goed als ik kon

 

aan met duinhuid en eerlijk angstig duister ook van

 

oude herinnerde wildernis. Lichte

 

wildernis, moest je mijn strakke tuinen wel verwoesten

 

en mijn denken van cijfer naast cijfer. Harde bloem naast

 

harde bloem, dat maakt hier geen tuin

 

in de vreesachtige stad.

 

 

 

En toen,

 

toen hakte ik dom smalle slordige paden

 

naar de wijdopen onschuld van lichte plekken

 

in de wildernis: kokers van licht boven de aarde.

 

En we leefden toen zonder toevlucht of slechts in

 

een hut die wij altijd weer konden verlaten:

 

kleine toevallige behuizing van liefde,

 

aardse bladen saamgeklont

 

met de goede zwarte aarde van de aarde.

 

En zwierven wij, dan spraken wij voorzichtig

 

de gezeefde zon aan - en kwamen

 

wij thuis waar geen thuis was, dan spraken wij openlijk

[p. 127]

 

de open zon aan en dachten verder niets,

 

dankten alleen maar de laatste magere goden

 

met ons lichaam en lichaam.

 

 

 

En goed,

 

wij leven treurig verder

 

in een schrandere tijd. Maar als wij zullen doodgaan,

 

willen wij dan doodgaan als dieren minachtend

 

de koude gebouwen zonder liefde? Willen wij dan

 

doodgaan half lachend leunend op de schouders

 

van toch nog vechtende geesten en goden?

 

 

 

Zo,

 

liefste, zo willen wij doodgaan.

 

 

 

Maar zo leven wij nog: zo leven wij nog:

 

in het duin van de rand, in de kokers van het oerwoud,

 

in het schreeuwen van de krankzinnige apen langs de boom.