De Gids. Jaargang 123

[p. 344]

Herman van den Bergh

Nu dat je vol en fier bent op je hoogte
op een punt aan de kust dat ons triester maakt
wijden we jou toe als een memoriaal
deze straat rood van avond
zwaar van antieke wind en verdriet
Leontijnenstraat
sterkte van ons hart.

Deze avond ben jij het die de witte
wind ranselt met je bolle jaartijlampen:
jouw deuren zijn het die antwoord geven
op mijn stappen van vermoeide schildwacht
gevangen in de wolfsklem van de nacht.

Maar niet dit is wat telt, je weet het.
Een engel van hout is dol geworden
en tracht al 't goud zich schreiende af te krabben
om 't hem te geven die van honger stierf
een avond toen werd afgesloten
zijn lege hart, zijn goed hart van asceet.

Ik weet het nog, het duister was het,
alleen het duister dat de zeilen hees,
dat hem zoals een vriend hielp zee te kiezen.
Straat enkel rijk van onze dromen!
jij kunt niet weten of hij blootvoets gaat
over de lichtster die jouw lot bewaakt,
jij hebt hem niet gekend met volle keel
met alle kreten in zijn mond bestorven.

Vriendelijke straat der grote stad,
lange ruimte na een lange weg,
hij zal niet komen kloppen aan een huis:
voor zoveel onverhoedse dood
zijn er nooit genoeg rozen geweest;
hij zal ook niet een koetspoort openduwen

[p. 345]

 

nu dat zijn hand het heeft berouwd

 

levend te zijn geweest, en is gevallen

 

losjes, als een wit boomblad langs zijn flank.

 

 

 

Niet weten van zijn lichte vlucht

 

de nachtegalen in hun kooi gebalsemd.

 

Zij weten niet van zijn bestaan van man,

 

niet hoe soms een vrouwenprofiel

 

op 't kuis papier uitrusten kwam van liefde,

 

hoe hij in het vermoorde zonlicht uitdrukte

 

de kleuren en de boze dromen die

 

hij bloeien liet in bloed op al zijn doeken.

 

 

 

Hij stierf nog armer dan hij had geleefd

 

en nam zijn hemel in zijn ogen mee

 

om die te doen ontluiken in ons hart,

 

een blauw dat hij wou schenken aan zijn god.

 

 

 

Wij kenden van hem enkel zijn zwijgen

 

dat hij ons reikte met zijn dichte vuist

 

van jonge man nog altijd zonder jeugd,

 

van mens zonder het voorspel van een feest.

 

 

 

Hier aan de zoom van de latijnse zee

 

waar één punt van ons nog deze aarde raakt

 

(daar waar het leven pakt ons, grijpt ons aan)

 

krijsen thans meeuwen zijn lof, huivert de brem

 

van herinneren, voelen wij hoe wij zelf

 

zonder verweer van armen golven moederogen

 

aanstonds gaan vallen als langzame druppels

 

in de dood.

 

Maar tot dat uur wandelen we door zijn doeken

 

de lange dichte straat af, waar de zeilen

 

strak staan van antieke wind en van verdriet,

 

grotestadsstraat rood van eenzame avond

 

Leontijnenstraat,

 

liefde

 

en sterkte van ons hart.