De Gids. Jaargang 123

[p. 273]

Bert Voeten

Eenmaal het licht op drift,
in jouw ogen, in de mijne,
de ankers verspeeld,
de tijd woedend en koud
schuimend over ons heen,
wat zullen wij roepen?

Dat het leven een val was,
het vlees een valkuil,
de liefde een glanzende
doek voor het bloeden?

Misschien verwijten wij elkaar
de ongeneeslijke hoop,
de jammerlijke moed,
of de krankzinnige blijdschap
als wij gespijkerd lagen
in de schroeiende wei.
Misschien zeg jij:
je gevoelens liepen als sleutelkinderen
in en uit.
En ik:
je geest had zoveel donkere kamers.
Misschien tellen wij alle dagen
dat het regende tussen ons,
angst en bedrog en schaamte,
wonden te over.

Maar het was leven,
het was vlees en geest,
het was liefde -
wij geloven het,
ook dan.