De Gids. Jaargang 123

[p. 317]

Bert Voeten

Ingesnoerd in steen
- de zon op de daken vastgeklonken,
de straten koel en feestelijk
als gekleurd ijs -
honderdzevenenvijftig cafés en restaurants
(de Engelsen drinken er thee in hun eigen taal),
bonbonnières om langzaam te versuikeren,
de vismarkt waar je de zee
op gemarmerde stenen voorgeschoteld krijgt,
een kathedraal van zelfrijzend bakmeel,
en zover het oog wil zien
een zwarte hemel van dessous
waarin elektrische meisjes rondzweven,
aangrijpend gewoon.

Overal wordt mij een grasrijk bestaan beloofd.
Ik hoef mijn hand maar uit te steken en alles
klatert en schuimt, een groene stroomversnelling

van bomen en gewassen.

Het is, zegt men, eenvoudig als ja en amen:
de ochtend ploegen, de dikke middag karnen,
de dag op stal zetten, en zijn vermoeidheid strekken

in het lome hooi van de avond.

Leven, maar te groen om in te geloven
wanneer men tastenderwijs als een mol zijn eigen
gangen nagaat, wortels naar boven stoot,

taalgroei, levende aarde.