De Gids. Jaargang 123

[p. 316]

Bert Voeten

Wissant

Hoor je de zee snuiven
in het donker
tastend als een blind paard?

Zeezand prevelt over
de stenen, een dunne beweging.
Je voelt: de aarde wandelt.

En wij, zo levend en warm
als adem en bloed de mens
kunnen maken, verbaasd
en bijna gevleugeld

woorden in de mond van de werkelijkheid.

Wit middaguur
waarin een kerk
kil staat te branden
iedereen pleinvrees heeft
oude wijfjes er uit zien
als geblakerde garnalen.

Tussen ademloos groen
en steenstof
kruipen de huizen
kreeftachtig omlaag
in het platte licht.
Waar zijn de kinderen?

De kinderen zitten in tonnen
de zon te bedotten.