De Gids. Jaargang 123

[p. 235]

Herman van den Bergh

In deze wereld van ons vergeten
zijn wij de schaduwen van onszelf
en de echte gebaren die wij maken
in de andere waar wij als zielen leven
zijn hier grimas en zijn geveinsd.

Als wie de geesten oproept zo roep ik
mij zelf op zonder iets te vinden.
Ik ga naar 't raam en zie de straat
met ingeritste duidelijkheid.
De winkels zie 'k en de trottoirs
de trams die voorbijgaan.
Ik zie de levende
geklede wezens elkaar passeren
ik zie de honden die eveneens bestaan.
En al dat drukt me als vonnis van verbanning
dat alles is mij vreemd, als ieder ding.

Ook hiervoor zijn we op aarde
wat zon in 't gezicht
in het hart wat laat berouw
een scheurtje links
in de longtop
veel rust bij nacht
wat dromen minder
en dan nog de ontgoocheling
onwaardig als tevoren te ontwaken.